Is het mogelijk om twee dagen na dato nog iets over het alom bejubelde concert van Gorillaz in Amsterdam te melden nadat de voltallige muziekpers al in superlatieven over elkaar heen buitelde? “Gorillaz geven duizelingwekkende rockshow” kopte het Parool en OOR repte het over “een briljante avond muziekgeschiedenis.” Zelfs de Volkskrant vond het “2 uur lang een amusante boel” al kwam het er zoals verwacht toch weer wat zuinigjes uit. Metro noemde het “weergaloos”, De Wereld Van Morgen “groots”. Nu.nl constateerde “muzikaal en visueel geweld” waar de maximale waardering van muziek.nl ook al nergens onduidelijkheid over liet bestaan. En Hester van NRC zat een dag later nog na te trillen.
Kortom, Gorillaz was overweldigend en ook ondergetekende kan niet anders dan luid op de loftrompet blazen. Een touringcar vol artiesten uit alle mogelijke windstreken passeerde de revue. Er was een oogverblindend strijkers-ensemble, een rijtje achtergrondvocalisten en een Syrisch kamerorkest. Het Hypnotic Brass Ensemble toeterde er zo nu en dan vrolijk en swingend op los. Snoop Dog sprak ons toe vanaf een immens scherm maar soulveteraan Bobby Womack, Neneh Cherry, De La Soul, Little Dragon-zangeres Yukimi Nagano, Rosie Wilson, Booty Brown en de grime-rappers Bashy en Kano waren ter plekke aanwezig voor hun vocale bijdragen. Mick Jones en Paul Simonon (jazeker, die twee van The Clash samen in één band op één podium, op zich al een ontroerende aanblik) legden als stuurmannen van de loeihard, strak en gedegen spelende Gorillaz-band al cool rondzwalkend een stevig fundament onder de muzikale smeltkroes, waarin uiteenlopende genres als hiphop, reggae, punk, indie, jazz, soul, dance, gospel en zowel Arabische, Afrikaanse als Aziatische muziek moeiteloos een plek wisten te vinden.
Alsof zoveel muzikale genialiteit nog niet voldoende was, waren er de graphics en films van Jamie Hewlett om van het avondje Gorillaz ook een indrukwekkend visueel spektakelstuk te maken. En dan was er uiteraard de ongeremde, enthousiast rondspringende en door de zaal hollende Damon Albarn. De grote roerganger van de Gorillaz-boot en koning van de Plastic Beach, van wie we ons na Blur, The Good The Bad And The Queen en Gorillaz daadwerkelijk mogen afvragen of hij over bovennatuurlijke muzikale gaven beschikt.
Enfin. Toen ik mijn slotzin wil neerpennen zag ik dat Alternative.Blog me ook hier al het gras voor de voeten had weggemaaid: “Bonte Gorillaz stoet geeft show van het jaar in HMH”. I rest my case.
Setlist: Orchestral Intro / Welcome To The World Of the Plastic Beach / Last Living Souls / 19/2000 / Stylo / On Melancholy Hill / Rhinestone Eyes / Kids With Guns / Superfast Jellyfish / Tomorrow Comes Today / Empire Ants / Broken / Dirty Harry / El Mañana / White Flag / To Binge / DARE / Glitter Freeze / Punk / Plastic Beach / Cloud Of Unknowing / Feel Good Inc. / Clint Eastwood / Don’t Get Lost In Heaven / Demon Days.
Head Music Archives 
Dat belooft voor donderdag in Antwerpen…
Jeetje, ik ben hier echt lang niet geweest. Mooie nieuwe layout (die dus misschien inmiddels al maanden oud is ;-))!
Ik schreef gisteren pas mijn blog over Gorillaz, had er ook niet veel meer over te melden, behalve dan dat het een supercool concert was, dat het voorprogramma ook onderhoudend was. En wat ik in mijn stukje niet vermeld heb….ik zag op de terugweg in de trein redelijk wat ouders met kinderen. Gorillaz is blijkbaar ook bij heel jong grut populair!