Albums 2009

Shoegaze, krautrock, new wave, post-punk, psychedelica, art rock, gothic, garage… Is er nog meer nodig om de grootste muzikale verrassing van 2009 te omschrijven? Namen als The Psychedelic Furs, Joy Division, The Jesus & Mary Chain en The Sound wellicht? The Horrors jakkeren voort waar Interpol en Editors niet verder durfden. Stijlvol en intelligent. Noisegitaren en electronica tollen om elkaar heen in een duistere allesverslindende draaikolk die onder de kundige leiding van Portishead’s Geoff Barrow resulteert in een volwassen sfeervolle plaat. Primary Colours blijft vanaf het begin tot het einde boeien en verbazen. Of zoals MOJO het zo raak omschreef: "The Horrors are operating at a way more advanced level, dragging rock, feedback-drenched, electronic and electrifying, into a new decade." En daar wilde ik het maar bij laten. Geniaal!

1. The Horrors – Primary Colours
2. Kasabian – West Ryder Pauper Lunatic Asylum
3. Arctic Monkeys – Humbug
4. Graham Coxon – The Spinning Top
5. Morrissey – Years Of Refusal 
6. Franz Ferdinand – Tonight: Franz Ferdinand
7. The Pains Of Beïng Pure At Heart – The Pains Of …
8. White Lies – To Lose My Life…
9. Them Crooked Vultures – Them Crooked Vultures
10. Yacht – See Mystery Lights

Live 2009

En toen was daar ineens de moeder aller 2009-reünies en verkreeg ik met veel geluk een kaartje voor een concert dat in luttele minuten uitverkocht. Oké, er zouden er uiteindelijk nog een paar volgen en na Glasto was het unieke er toch wel een heel klein beetje vanaf maar desondanks bleef de 3 juli Hyde Park gig het feestje van de die-hards. En dat verliep precies zoals gehoopt. De beste songs van een herrezen band in absolute topvorm. De muziek knalde uit de PA als in de begindagen, de spelvreugde was een lust voor het oog en de emoties gierden door de lichamen van iedereen die erbij was. Voor, achter en óp het podium. Er werd gezongen, gesprongen, gedanst, gehuild. Het mooiste, beste en meest indrukwekkende concert van het jaar en far beyond. Kippenvel. Nog steeds. Om nooit meer te vergeten. Damon, Graham, Dave en Alex… thanx thanx thanx! En nu vol verwachting uitzien naar de film…

1. Blur – Hyde Park, London
2. Morrissey – Palladium, Keulen
3. Pure Reason Revolution – Luxor, Keulen
4. Kasabian – Live Music Hall, Keulen
5. White Lies – Botanique, Brussel
6. Gong – Melkweg, Amsterdam
7. Zappa Plays Zappa – De Effenaar, Eindhoven
8. Madness – Pinkpop, Landgraaf
9. Yeah Yeah Yeahs – Polsslag, Hasselt
10. Glasvegas – Pukkelpop, Hasselt

Singles 2009

Niemand die afgelopen zomer de Dizzee experience heeft ondergaan kan er omheen, dé onweerstaanbare feelgoodfloorfillingmasterfeestkraker van 2009. De thermometer op het Pukkelpopterrein wees 38,2 graden Celsius aan maar de temperatuur in de Marquee liep op tot ver over het kookpunt toen mijnheer Rascal een zinderende finale inluidde middels een hitsig supertrio, waarbij de successingles ‘Holiday’ en ‘Dance Wiv Me’ vooral als opmaat golden voor die ene plaat die eerder al in NME tot het nieuwe Engelse volkslied was gekroond. Ineens bestond er voor de tweeduizend oververhitte, zweetdoordrenkte gelukkigen die zich een plaatsje onder het condenserende tentzeil hadden kunnen bemachtigen geen hittegolf meer. Hasselt trilde op haar fundamenten en het kippenvel stond op mijn rug. ‘Bonkers’, single én feest van het jaar!

1. Bonkers – Dizzee Rascal & Armand van Helden
2. Heavy Cross – The Gossip
3. This Momentary – Delphic
4. Papillon – Editors
5. Farewell To The Fairground – White Lies 
6. Heads Will Roll – Yeah Yeah Yeahs
7. Deus Ex Machina – Pure Reason Revolution 
8. Last Of The English Roses – Peter Doherty
9. Emily – Clan Of Xymox
10. For What It’s Worth – Placebo

Mega Floyd (Puzzle 123)

Wat hebben Pink Floyd en Megadeth in hemelsnaam met elkaar te maken? Vorige week hoorde je in de Pressure Puzzle ‘Arnold Layne’ en ‘Symphony Of Destruction’ en wel hierom: Voordat The Pink Floyd Sound haar voor- en achtervoegsel verloor ging de band enige tijd door het leven als The Megadeaths. Dave Mustaine kwam na het verlaten van Metallica met de naam Megadeath op de proppen. Omdat hij juridische toestanden wilde vermijden maar de naam graag wilde behouden skipte hij de a uit de naam. Hieronder weer twee plaatjes die iets met elkaar te maken hebben. Maar wat? Antwoorden via e-mail. Meer uitleg, info, stand en de spannende eindstrijd hier.   

Uw quizmaster wenst u allen een vrolijk kerstfeest! 

           

Puzzle 122

Het einde nadert, de spanning stijgt en de eindspurt is ingezet. De nieuwe koploper hoorde zowel ‘Saturday Night’ van Kaiser Chiefs als ‘Freakin’ Out’ van Graham Coxon en wist te vertellen dat deze laatste te horen is in het betreffende Chiefs nummer. Niet op zijn gitaar maar op zijn motor van het merk Kaiser (een 750cc Manx TT Works Racer uit 1935). Snel door naar de nieuwe opgave. Twee nummers van twee bands en één reden waarom ze samen deze puzzle vormen. Meer info bij ASP, antwoorden hier.

               

Alice Cooper (Rodahal, Kerkrade 8-12-09)

Toen Vincent Furnier nog gewoon zanger was van de band Alice Cooper bevoer hij op geheel eigen wijze de golven van de glamrock. Zowel zanger als band bereikten hun artistieke én commerciële hoogtepunt in de eerste helft van de jaren ’70, toen Bob Ezrin nog een dikke vinger in de pap had, met een combinatie van glam, hardrock, pop en vaudeville voorzien van een theatrale omlijsting die destijds voor schokkend doorging.

Hoe anders is het in 2009. Sinds GWAR het rocktheater ver over de top tilde, Marilyn Manson conservatief Amerika over de rooie joeg met alles dat God ooit verboden had en een beetje black-metalband een tankwagen koeienbloed achter de tourbus laat aanrijden, kijken we niet meer op van een guillotine meer of minder. En ook muzikaal staan de zaken er heel anders voor want niet lang nadat Furnier als Alice Cooper solo verder ging speelde hij meer en meer de metalen kaart waarbij zijn band gaandeweg veranderde in een metal by numbers formatie.

Ook in Kerkrade is Cooper weer omringd door een stelletje stoere spierballenrockers die het vooral van de gierende soli, Spinal Tap poses en beukende drums moeten hebben maar gelukkig ook heel acceptabel overweg kunnen met het oude materiaal dat tijdens deze Theater Of Death tour voorbijkomt. En dat treft, want maar liefst 21 van de 27 nummers tellende setlist dateren uit de periode 1971 – 1976 en ondanks dat het muzikaal nogal afwijkt van de originelen, sta ik soms met kippenvel op mijn armen te genieten. Schotel me ‘Welcome To My Nightmare’, ‘Is It My Body’, ‘Ballad Of Dwight Fry’, ‘Only Women Bleed’ of ‘Billion Dollar Babies’ voor en mijn avond kan niet meer stuk. Zelfs niet als het muzikaal gezien een wat minder spannende uitvoering betreft. Schijnt iets te maken hebben met jeugdsentiment.

Ook Cooperclassics als ‘Eighteen’, ‘Go To Hell’, ‘No More Mr Nice Guy’, ‘School’s Out’ en ‘Under My Wheels’ hebben nog niets van hun kracht verloren en verdringen de missers uit de jaren 0 (‘Vengeance Is Mine’, ‘Wicked Young Man’ en ‘Dirty Diamonds’ zijn werkelijk tenenkrommend) naar de achtergrond en het feest der herkenning is helemaal compleet als Cooper, waar ondanks zijn 61 lentes nog steeds geen enkele sleet op valt te ontdekken, er ook qua performance een greatest -euh- death show van maakt. Koud op gang gekomen ligt hij al onder de guillotine, even later gevolgd door een gifspuit waarna nog de strop en een heuse ijzeren maagd volgen. Maar uiteraard niet voordat mijnheer zelf twee verpleegsters heeft gewurgd, een baby onthoofdde en een roadie aan zijn microfoonstandaard spieste.

Ondanks alles is de reactie uit de zaal erg mager. Komt het door het matige geluid en de sfeerloze kale uitstraling van de vers verbouwde Rodahal of omdat een groot deel van de aanwezigen vooral uit nieuwsgierigheid en voor de show op die gekke yank lijkt afgekomen? Gelukkig voor hen komt de eighties hit ‘Poison’ nog voorbij en gaat het dak er toch nog vijf minuten helemaal vanaf terwijl ik me realiseer dat de Alice Cooper van de meeste bezoekers niet de mijne is. Waar ik tevergeefs sta te wachten op ‘Halo Of Flies’ lijkt menigeen vooral teleurgesteld in het uitblijven van ‘Hey Stoopid’ maar desondanks heb ik toch het idee dat zowel de oude als de nieuwe garde tevreden huiswaarts keert. Want, hoe je er ook over denkt, de op en top professional Alice Cooper staat veertig jaar na zijn debuut nog steeds garant voor rock & roll spektakel van de bovenste plank en weet alleen al op routine een volle zaal te boeien.

Slotconclusie? Een 8 voor Alice en de setlist, een 6 voor band en zaal en aldus een 7 als gemiddelde score. Niet groots of overdonderend maar gewoon goed en gedegen.

Setlist: School’s Out (part) / Department of Youth / Eighteen / Wicked Young Man / Ballad of Dwight Fry / Go To Hell / Guilty / Welcome To My Nightmare / Cold Ethyl / Poison / The Awakening / From The Inside / Nurse Rozetta / Is It My Body / Be My Lover / Only Women Bleed / I Never Cry / The Black Widow / Vengeance Is Mine / Devil’s Food / Dirty Diamonds / Billion Dollar Babies / Killer / I Love The Dead / No More Mr. Nice Guy / Under My Wheels / School’s Out (full version)

Sham 69 (Little Devil, Tilburg 7-12-2009)

Vreemd genoeg was het niet één van de klassieke Sham 69 krakers die door mijn hoofd zong na afloop van diens concert in Tilburg maar ‘United Forces’ van het onvolprezen S.O.D. "Skinheads and bangers and punks stand as one. Crossover to a final scene…" Dat was namelijk precies de scene die bezit had genomen van Little Devil, een toffe kroeg aan de Stationsstraat met een nog toffer zaaltje van huiskamerformaat daarachter, Grolsch en Guinness van het vat, een aquarium voor de rokende medemens en uitermate vriendelijk personeel. Sham-zanger Tim V keek de zaal in en zag dat het goed was.

Terwijl de band gedreven citeerde uit haar rijke discografie, ontstond er onder de ongeveer honderdvijftig aanwezigen een uitgelaten doch feestelijke sfeer maar da’s niet vreemd wanneer uit volle borst meegebrulde prijsnummers als ‘If The Kids Are United’, ‘Hurry Up Harry’, ‘Hersham Boys’ (alledrie ooit vette hits aan de andere kant van de Noordzee) en een pittige versie van Clash classic ‘White Riot’ de zaal in knallen.

V ouwehoerde er lustig op los en kon het niet laten een stukje ‘I’m Forever Blowing Bubbles’ aan te heffen. De band speelde strak en solide, zoals je dat mag verwachten van een stelletje bezeten punkveteranen. Gitarist Dave Parsons was in 1976 medeoprichter, Ian Whitewood zit er ook alweer bijna veertien jaar achter de drumkit en bassist Al Campbell kennen we nog van UK Subs, nog zo’n icoon van de First Wave Of British Punk. Tim V is pas twee jaar van de partij maar completeert het plaatje moeiteloos en gaf de band het stuk street credibility terug dat ze gaandeweg ergens was kwijtgeraakt. Kortom; het was hard, het was krachtig, het was puur en in your face. Pogo galore!

Op weg terug naar de auto klonk het weer door mijn hoofd: "No rednecks, no jocks, no macho bullshit attitudes. United forces can’t be stopped!" Het was een bijzondere avond.

Ramones (Pressure Puzzle 121)

En toen stonden Paul McCartney’s ‘Hope Of Deliverance’ en ‘Sheena Is A Punk Rocker’ van The Ramones ineens gebroederlijk naast elkaar in de Pressure Puzzle en de hamvraag was waarom?

Kom er maar in Berg Blokhuis: "Dee Dee Ramone (Douglas Glenn Colvin) was naast oprichter van The Ramones ook de bedenker van de naam van de band. Hij had gehoord dat Paul McCartney vaak in hotels in checkte onder de naam Paul Ramon. Dee Dee plakte er een ‘e’ achter en alle leden van de band namen de naam Ramone aan."

Had ik dat beter kunnen zeggen? Nee dat had ik niet beter kunnen zeggen.Meer info over deze quiz en een blik in de toekomst vind je bij ASP. Uitvoerenden, titels en link uit onderstaand fragment dump je hierrr.

                

De jaren nul

Het is alweer december en dus lijstjesmaand. Verlanglijstjes voor Sint en Santa, boodschappenlijstjes voor de feestdagen, lijstjes met goede voornemens voor het komende jaar en natuurlijk de ontelbare muzikale lijstjes die in deze dagen links, rechts, voor en achter ons opduiken. Beste albums, beste singles, beste concerten en op de drempel naar 2010 mag de decenniumlijst uiteraard niet ontbreken. Via ASP bereikte mij het verzoek tot een album top 10 van de jaren 0, die je hier temidden van de lijstjes van de overige crewleden kunt terugvinden. Voor die gelegenheid legde ik mezelf de beperking op van één album per artiest maar omdat ik hier op mijn eigen platform gewoon een top 50 online kan knallen ben ik nu minder streng voor mezelf.

Was het gemakkelijk? Neen. De nummers 1 t/m 4 zijn in de afgelopen weken meer dan eens van plek verwisseld tot het moment dat de ASP-deadline me onverbiddelijk tot een keuze dwong. Bovendien was het aanbod van uitmuntende, tijdloze, spannende en geniale albums dermate groot dat een aantal platen die me zeer aan het hart gaan buiten de boot moest vallen. Met excuses aan Razorlight, The Strokes, Placebo, MGMT, Babyshambles, The Sunshine Underground en White Lies en de slotconclusie dat de 21ste eeuw muzikaal gezien een vliegende start kende. Op naar de volgende tien!

Om het een beetje overzichtelijk te houden, hieronder de Head Music Top 10 van de jaren 0. De toppers der toppers dus. De overige veertig titels vind je na de doorklik. Oh ja en geneer je niet om je eigen favorieten in de comments te kwakken.

1. Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, Is What I Am Not
2. Maxïmo Park – A Certain Trigger
3. Bloc Party – Silent Alarm
4. Klaxons – Myths Of The Near Future
5. The Coral – Magic And Medicine
6. Arctic Monkeys – Favourite Worst Nightmare
7. The White Stripes – White Blood Cells
8. The Last Shadow Puppets – The Age Of The Understatement
9. The Music – The Music
10. Franz Ferdinand – Franz Ferdinand