Prison Sex

Daar zit je dan. Inspiratieloos achter je iMac omdat je na vier dagen toch weer eens iets de blogosfeer in wil smijten. Tuurlijk zijn er altijd rare lijstjes, leuke acties en deel 325 in de Blur-soap, maar om alweer weg te vluchten in een link-dump is ook weer zoiets. Dan komt plots ‘Prison Sex’ van Tool voorbij op de radio, die meteen een paar streepjes harder gaat. Ineens realiseer ik me weer hoe blij ik ben binnen het bereik van Studio Brussel te wonen en dat 2008 geheel Tool-loos was, terwijl ik nog zo had gehoopt op een DVD van hun waanzinnige 10.000 Days tour. 2009 dan maar? Voorlopig hebben we in ieder geval hun bijzondere clips nog.

Brett Anderson (Crossing Border, Den Haag 22-11-2008)

Ongeveer een jaar nadat Brett Anderson in Dortmund bewees dat hij zich ook zonder band staande kan houden, mocht hij gisteravond samen met zijn vaste celliste Amy Langley het Nederlandse publiek proberen te overtuigen op het Haagse Crossing Border Festival. Voorafgegaan door een uiterst scherpe Simon Vinkenoog, die Anderson’s setlist op gevatte wijze bij zijn performance betrok, bewees de voormalige Suede-zanger dat hij zich nog steeds als een vis in het water voelt binnen de huidige tweepersoons setting. Sterker nog; het lijkt er waarachtig op dat hij er met het verstrijken der jaren alleen maar beter op wordt. Al bij de eerste klanken van het prachtige openingsnummer stond ik (gezeteld tussen een aantal rijen Suedeheads van het eerste uur – voornamelijk van het vrouwelijk geslacht) versteld van zowel zijn pianospel als zijn stemgeluid en dat terwijl ik hem inmiddels toch echt al een een keer of twaalf heb zien optreden. Met het net zo indrukwekkende ‘The Empress’ werd het er enkel nog beter op en hoewel er in het vervolg ook een paar nummers langskwamen die niet direct op mijn favorietenlijst staan, verslapte mijn aandacht geen seconde. Een ander verschil met zijn performance van afgelopen jaar was dat Anderson in Den Haag een gedrevener en meer gepassioneerde indruk maakte. Waar hij het destijds vooral subtiel en ingetogen hield hakte hij in de Koninklijke Schouwburg soms bezeten op zijn gitaar en voorzag hij zijn songs zo nu en dan heftig stampvoetend van extra energie. Met name de Suede-klassieker ‘The Living Dead’ groeide mede hierdoor uit tot één van de absolute hoogtepunten van de avond. Andere oudjes, zoals o.a. ‘Pantomime Horse’, ‘Still Life’, ‘Two Of Us’ en het bloedstollende ‘The Asphalt World’ klonken alsof ze speciaal voor een setting als deze zijn geschreven en zorgden voor menige strekkende meter aan kippenvel in de (voor het eerst en voor het laatst deze avond) uitpuilende Royal Room, met een uitbundige staande ovatie als terechte beloning. Anderson zelf maakte zich daarbij opvallend snel uit de voeten omdat hij, zo vernamen we later, een beetje ziekjes scheen te zijn. Hetgeen de vraag opwierp hoe het dan wel niet had geklonken, had hij wél in topvorm verkeerd. Misschien dat we daar volgend jaar achterkomen?

Meer over Brett in The Hague lees je bij Cultuurbarbaar Fred en (tzt) Blog Party, mijn bescheiden fotoverslag staat hier.

Crosing Border voorpret

Vanavond zal ik voor het eerst in mijn leven het Crossing Border festival bezoeken. Mijn wanna see lijstje bevat o.a. The Phantom Band, The Cave Singers, The Uglysuit, The Black Keys en Broken Records maar de voornaamste reden om richting den Haag te trekken is uiteraard het optreden van Brett Anderson. Dat Wim De Bie naar verluidt op dezelfde locatie zijn Bieslog tijdelijk laat herleven is een mooie bijkomstigheid. Ik ben hoe dan ook heel benieuwd hoe het me gaat bevallen daar in de Koninklijke Schouwburg. De voorbrett is in ieder geval begonnen.

Rainbow

Daar gaan we weer… Voor de mensen die hier geld voor willen stuksmijten: De oorspronkelijke naam van Rainbow was dus Ritchie Blackmore’s Rainbow en dat had een duidelijke reden. Rainbow was Blackmore met een buslading passanten, waarvan een fors deel zonder de meestergitarist nooit tot de Wikipedia zou zijn doorgedrongen. Eigenlijk ben ik zelfs van mening dat de pot met goud aan het einde van de regenboog al door Ronnie James Dio werd weggegrist toen hij de band in 1978 inruilde voor Black Sabbath, maar dit geheel terzijde. Dit is Rainbow en elke variant zonder pappa Blackmore is dat niet!

Ulysses

Hura, hura, der Franz ist wieder da!

Kloteplaat

Toen ik gisteren via 3FM werd blootgesteld aan het onnozele gezever van Claudia De Breij, verlangde ik terug naar de tijd dat onnozel radiogeneuzel nog tot kunst werd verheven in Ronflonflon met Jacques Plafond en ik wist ook al meteen welk nummer ik met voorsprong als De Kloteplaat Van Emile had willen horen: Het plaatje dat me een paar weken geleden een A-ha erlebnis van de bovenste plank bezorgde en me deed afvragen of het Noorse bakvisbandje nog steeds actief is of dat het een mij onbekend oudje betrof. Suikerzoet, aalglad en gericht op zowel tienerkamer als huishoudbeurs. Groot was dan ook de schok toen ik er achterkwam dat het deuntje, dat zelfs in mijn door trancemuzak gedomineerde sportschool in de hoge rotatie zit (en dát wil wat zeggen), de single ‘Human’ van The Killers betrof. Vandaag werd ie tijdens mijn gezweet op de loopband weer op vol volume op me afgevuurd en besloot ik de ergernis maar eens van me af te schrijven middels een blogpost. Bij deze dus: Mijn Heer wat een kutplaat!
En dan te bedenken dat het allemaal zo voortvarend begon met puike, swingende singles als deze en deze.

Mitch Mitchell (1947 – 2008)

Axl: you blew it

Het zal je maar gebeuren; werk je 14 jaar aan je comeback album, is de recensent van The Guardian er in 53 woorden mee klaar. Persoonlijk heb ik enkel het titelnummer gehoord maar als de rest van de plaat van hetzelfde niveau is had ik het met 2 woorden afgekund: Spinal Tap.

Kristallnaach

Vandaag wordt op diverse plaatsen in de wereld de Kristallnacht herdacht. Omdat het komende nacht exact 70 jaar geleden is dat in Nazi-Duitsland dankzij een zorgvuldig door de politiek gecoördineerde "volkswoede" de massale vervolging en vernietiging van de Joden in Europa in gang werd gezet.In 1982 greep de Duitse band BAP de internationale populariteit van Die Neue Deutsche Welle aan om deze zwarte bladzijde in hun vaderlandse geschiedenis onder de aandacht te brengen, in die tijd nog niet bepaald gebruikelijk. Het in Keuls dialect gezongen ‘Kristallnaach’ werd een grote hit in o.a. Nederland en Duitsland en is, als ik zo om me heen kijk, helaas nog steeds zeer actueel. Zoals BAP destijds al zong: "Ess täglich Kristallnaach".Opdat we nooit zullen vergeten waar haatzaaien en religieuze intolerantie toe kunnen leiden.

Time For Heroes

Eerst ging ie er komen, daarna zeker niet. Toen zouden ze spelen op Glastonbury 2008 maar uiteindelijk toch weer niet. Vorige maand nog liet gitarist Graham Coxon weten dat het écht over is maar deze week, zo meldt Damon Albarn (morgenavond overigens te zien bij Jools Holland), is een Blur Reünie "very possible". Of mijnheer Coxon er net zo over denkt is niet geheel duidelijk maar een feit is wel dat ie tegenwoordig zo nu en dan weer eens een deuntje van zijn vorige band afstoft. ‘You’re So Great’ bijvoorbeeld. Zonder Albarn maar mét Pete Doherty, die samen met Coxon (again) aan zijn nieuwe solo-album schijnt te werken en volgens The Guardian is het zelfs helemaal niet ondenkbaar dat de indiekoning van Camden zich bij Doherty’s nieuwe band zal voegen. Conclusie: Albarn zal gewoon lekker eigenwijze muziekjes blijven uitpoepen, Coxon doet lekker waar ie zin in heeft (en touren hoort daar duidelijk niet bij, helaas), Alex kan zich volledig blijven uitleven in zijn kaasboerderij en Doherty staat straks weer gewoon met een volgend Libertines coverbandje op de planken te rammelen. Head Music gelooft er dus geen snars van maar heeft toch weer mooi een blogpost gevuld met een aantal muzikale helden. En omdat die ‘Time For Heroes’ versie van Co & Do zo bagger klinkt; hiero het geweldige origineel.