Forth

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; de jams zijn lang niet zo spaced out als op het debuutalbum ‘A Storm In Heaven’, de groove swingt nergens zo vet als op de klassieker ‘Northern Soul’ en de kwaliteit van de songs kan het torenhoge niveau van succesalbum ‘Urban Hymns’ nergens evenaren.
Tot zover het minder goede nieuws, want het tweede comeback-album van The Verve is er desondanks één om in te lijsten. Op ‘Forth‘ probeert het viertal uit Wigan de fans van alle drie genoemde albums tevreden te stellen en blijft daarbij vaker in het midden rondzweven dan dat ze alle kanten opschiet. Dat klinkt vervelender dan het is, want met topzanger Richard Ashcroft en meestergitarist Nick McCabe in de gelederen verworden zelfs de meest middelmatige popdeuntjes tot een intrigerende luisterervaring.
Ondanks dat het tempo vooral laag wordt gehouden blijft het meestentijds meeslepend en spannend. Ashcrofts melodieuze zanglijnen klinken daarbij net zo melancholisch als snerend terwijl de zwevende, vlechtende, scheurende, bezwerende en betoverende McCabe zijn complete trukendoos opentrekt, daarmee het album grotendeels tot het zijne makend. De ritmesectie houdt de boel net als destijds swingend en relaxt keurig op de rails.
De meeste nummers klokken zo rond de 6 tot 7 minuten maar een kraker als ‘Noise Epic’ had wat mij betreft moeiteloos twee keer zo lang mogen duren, want als een jammende The Verve namelijk eenmaal op dreef is en je gegrepen wordt door de flow verdwijnt elke notie van tijd. Openingsnummer ‘Sit And Wonder’ behoort tot het beste dat de band ooit voortbracht en de hitsingle ‘Love Is Noise’ klinkt per draaibeurt aanstekelijker al valt het dankzij die ooh ooh ah ah loop toch een beetje uit de toon. Vervolgens ligt tijdens de eerste minuten van ‘Rather Be’ en ‘Judas’ de gaap heel even op de loer maar puike songs als ‘I See Houses’, ‘Valium Skies’ en ‘Appalachian Springs’ maken vervolgens weer héél veel, zo niet alles, goed.
‘Forth’ is niet de klassieker waarop sommigen hadden gehoopt. Omdat hij niet verrast en geen eenduidige koers vaart. Maar het album sluit wél naadloos aan op het oude werk, is in staat zowel de fans van het eerste uur als ook het ‘Bitter Sweet Symphony’ publiek te behagen, toont een hechte en gedreven band, klinkt monumentaal en is als strijdtoneel voor de ego’s van de song-georienteerde Ashcroft en space freak Mc Cabe ook nog eens verdraaid interessant. Al is het te hopen dat de strijd tussen beide heren zich deze keer beperkt tot de muzikale arena en niet zoals in 1998 eindigt met een gebroken hand voor McCabe en een pijnlijke kaak voor Ashcroft.
Rest de vraag of ‘Forth’ de wederopstanding van The Verve rechtvaardigt. Bart Steenhaut zegt daarover in De Morgen wat ik ook had willen neerpennen: "Heeft Forth genoeg troeven in huis om de terugkeer van The Verve te verantwoorden? Dat alleszins. Van alle reünies is die van The Verve wellicht de meest relevante. Omdat ze niet teert op oude hits, maar laat zien dat de vier groepsleden met hun vieren beter zijn dan de som der delen. Een comeback in grandeur, quoi. Zoals dat past bij een groep als deze." Woord!