Albums 2007

Wat te doen als je zestien albums hebt waarvan je vindt dat ze in je jaarlijst móeten? Dan maak je een top 15 en geef je degene die net buiten de boot valt een eervolle vermelding. Die gaat bij deze dus naar Wolf & Cub, dat met het sterke ‘Vessels’ normaal gesproken gewoon bij de eerste tien was geëindigd, zo niet in het muzikaal uitpuilende 2007. Wie ook niet onvermeld mag blijven is Daft Punk. Omdat ik vind dat live- en/of compilatie-albums niet in een jaarlijst horen maar desondanks niet om het knallende ‘Alive 2007’ heen kan. Beide albums completeren samen met onderstaande vijftien de top van de muzikale ijsberg waarbij de eerste vijf stuk voor stuk enig moment de koppositie innamen. Toch waren het de eigengereide snotapen van Klaxons die telkens weer herrezen en mij sinds de release in januari minimaal eens per week opnieuw wisten te overrompelen. Vernieuwend, spannend, opzwepend, chaotisch, eigenwijs, hysterisch, swingend en beukend maar wél verpakt in een opvallend toegankelijke verzameling nummers op de scheidslijn van rave, indie en pop, waarvan een deel nu al als klassieker de boeken in kan. “Myths Of The Near Future is a brick through the window of your next door neighbour’s and the starting gun in a race to your nearest club. It’s a really, really fucking good and danceable pop album that avoids changing lives, but happily enhances them.” aldus Drowned In Sound een krap jaar geleden. Mooier had ik het zelf niet kunnen zeggen, in tegenstelling tot NME’s Alex Miller: “Somewhere in between this life and the next, from the scattered shards of the past and of the future, Klaxons have built a magical and dangerous world all of their own and now, by the grace of God, it is ours as well.” Amen!

1 Myths Of The Near Future – Klaxons
2 Roots & Echoes – The Coral
3 Hats Of To The Buskers – The View
4 Sound Of Silver – LCD Soundsystem
5 Strange House – The Horrors
6 Favourite Worst Nightmare – Arctic Monkeys
7 13th Star – Fish
8 Icky Thump – The White Stripes
9 Love It When It Feels Like This – The Twang
10 Fuck Me USA – Fuck Me USA
11 We’ll Live And Die In These Towns – The Enemy
12 The Good The Bad & The Queen – The Good The Bad & The Queen
13 Our Earthly Pleasures – Maxïmo Park
14 Yours Truly Angry Mob – Kaiser Chiefs
15 Think Before You Speak – Good Shoes

De Headmusic albumverslagen vind je hier, de overige lijsten hier.

Rolled Gold +

Dat was vast even schrikken voor de mensen die mij een beetje kennen; een album van de Stones in de playlist?! Ondanks de liefde voor de klassieken heb ik mijn afkeer van genoemde band namelijk nooit onder stoelen of banken gestoken, waarbij ik wél steeds vermeldde dat deze niet zozeer is gevoed door de band zelf maar meer door de mondiale (muziek)pers en zogenaamde kenners die steeds met een harde plasser en zonder één woord van kritiek achter de rock & rollatorboys zijn blijven aanlopen en hun evangelie bleven prediken, óók in de vijfendertig jaar dat daar geen enkele aanleiding toe was. Maar ondertussen wél geregeld de vloer aanvegend met vrijwel alle overige rockdinosauriërs, waarvan enkelen mij na aan het hart lagen en liggen. The Beatles waren inventiever, The Yardbirds baanbrekender, The Doors poëtischer, The Pretty Things ruiger, The Who spectaculairder, The Pink Floyd experimenteler, Velvet Underground stoneder, Bowie sexyer, Led Zeppelin groter, The Kinks hadden betere liedjes en dan was daar ook nog ene Jimi Hendrix… Enfin, de Rolling Stones hadden en hebben blijkbaar vooral hun PR prima voor elkaar. Natuurlijk wist ik onderwijl ook wel dat Jagger en co in de tweede helft van de sixties de ene na de andere puike song op vinyl knalden, ik had ooit zelfs stiekem een verzameltape in de kast liggen en wachtte al geruime tijd op een voor mij op maat gesneden officiële compilatie. En die is middels ‘Rolled Gold +‘ eindelijk verschenen. Het beste van de Rolling Stones uit diens meest creatieve periode (de Decca jaren: 1964 – 1971) en eerlijk is eerlijk, da’s smullen geblazen. Of zoals NME het zo fraai uitdrukte: "It’s old Mick’n’Keef’s best ever Best Of in the world… ever! This celebrates the Decca years and ignores everything after. As it should." De Rolling Stones op de drempel naar 2008 voor het eerst in de Headmusic platenkast. De wonderen zijn zowaar de wereld nog niet uit.

Live 2007

“It could only go downhill after Cologne” vertelde bassist Mat Osman ons in Brussel. “I fucked my voice up in Cologne” mompelde Brett Anderson enkele dagen later tijdens een concert in Londen. Saillant detail: De Keulse show was de eerste van de Europese tour. Een tour die dus knallender van start ging dan goed was voor de band. Met dank aan een aftands rockhol, een meute uitzinnige Suedeheads en een band in topvorm. “Concert van het jaar!” schreef ik op 23 april en die stelling is daarna geen moment meer aan het wankelen gebracht. Dat Anderson ook verantwoordelijk was voor de gaafste afterparty en de grootste muzikale verrassing van het jaar maakt het achteraf allemaal nog veel mooier: 2007 was voor mij dan ook het jaar van Brett Anderson, wie had dat ooit kunnen denken twaalf maanden geleden. Ikzelf in ieder geval niet. Anderson en co hebben de pech dat er in mijn lijstjes slechts ruimte is voor één entry per artiest. Bromheads Jacket, The Pigeon Detectives en Tool hebben daarentegen de pech dat ik me tot een top 15 heb beperkt terwijl ze zeker niet onvermeld mogen blijven. En nu maar hopen dat 2008 ons net zo veel onvergetelijke avonden bezorgt.

1 Brett Anderson (Prime Club, Keulen)
2 Zappa Plays Zappa (013, Tilburg)
3 Maxïmo Park (Zeche, Bochum)
4 Kasabian (AB Box, Brussel)
5 Motörhead (Rodahal, Kerkrade)
6 The Cooper Temple Clause (Prime Club, Keulen)
7 !!! (Doornroosje, Nijmegen)
8 LCD Soundsystem (Pukkelpop, Hasselt)
9 The Twang (Prime Club, Keulen)
10 Fish (Effenaar, Eindhoven)
11 Kula Shaker (Prime Club, Keulen)
12 Iggy & The Stooges (Pukkelpop, Hasselt)
13 Razorlight (AB Zaal, Brussel)
14 The View (Pukkelpop, Hasselt)
15 Infadels (Les Ardentes, Luik)

Klik hier voor de verslagen van bovenstaande (en andere) concerten.

Singles 2007

Nu de kerst officieel is begonnen lijkt de tijd rijp voor de Headmusic jaarlijstjes. Traditiegetrouw beginnend met de singles. Vanwege het enorme aanbod in 2007 heb ik dit jaar gekozen voor een top 15 want ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de laatste vijf prachtplaatjes die de lijst hieronder afsluiten niet te noemen. Bij deze dus, inclusief de bewegende beelden. Prettige feestdagen!

1 Our Velocity – Maxïmo Park (clip)
2 Brianstorm – Arctic Monkeys (clip)
3 Same Jeans – The View (clip)
4 Golden Skans – Klaxons (clip)
5 Two Lovers – The Twang (clip)
6 Heart Of Hearts – !!! (clip)
7 Drama Queen – Switches (clip)
8 Backfire At The Disco – The Wombats (clip)
9 Men’s Needs – The Cribs (clip)
10 Morden – Good Shoes (clip)
11 Heavyweight Champion Of The World – Reverend And The Makers (clip)
12 Away From Here – The Enemy (clip)
13 I’m Not Sorry – Pigeon Detectives (clip)
14 Starz In Their Eyes – Just Jack (clip)
15 The Racing Rats – Editors (clip)

Dumpstore

Als er één artiest is die de gemoederen in 2007 heeft bezig gehouden is het wel mevrouw Winehouse en dat het daarbij meestal niet over haar muzikale prestaties ging bewijst deze lugubere poll. De winnaar ontvangt een iPod en er is zelfs een pre-condoleanceregister. Mijn gok? In ieder geval na 14 september 2010, want een beetje rocker sterft op zijn (of haar) zevenentwinitgste. Een aantal leden van The Twenty Seven Club komt trouwens aan bod in de prachtige BBC reeks Seven Ages Of Rock, die vanaf 3 januari eindelijk te zien is bij de NPS. Da’s in ieder geval een mooi begin van het nieuwe jaar, dat voor de Engelse festivalgangers nu al legendarisch dreigt te worden. Ik stel voor dat Chokri Mahassine per direct richting Engeland vliegt om de heren ook voor zijn feestje te strikken. In de tussentijd tijd amuseer ik me met de vele lijstjes die over ons worden uitgestort. Bijvoorbeeld Pitchfork’s 20 Worst Album Covers Of 2007. Persoonlijke favoriet: Ted Nugent’s ‘Love Grenade‘ wegens Spinal Tap in het kwadraat. Lijkt me trouwens een lekker plaatje voor onder de kerstboom.

Clip 2000

Nog even en gans het land zit onder de kerstboom ruzie te maken over de schoonfamilie en *kuch* gezellig te luisteren naar de Top 2000, de populairste maar tegelijkertijd ook meest zouteloze retrolijst, waar door de jaren heen minder beweging in zit dan in de Belgische formatie. Omdat we de door de luisteraars van Radio 2 gekozen plaatjes al minimaal 2000 keer hebben gehoord zou het inclusief de bijbehorende oude beelden allemaal een stuk interessanter worden, en laten er nu gekken zijn die alle 2000 clipjes alvast voor ons hebben gejoetjoept. Waarvoor dank. En met dank aan Danniëlle voor de tip.

Pinkpoppica

In de zomer van 1982 verhaalde DNA (De Nieuwe Aardschok) superenthousiast over een Amerikaans bandje genaamd Metallica, dat met een brute demo-tape de Amerikaanse metalwereld op zijn kop zette. Een jaar later volgde Europa dankzij de minstens zo heftige lp ‘Kill ‘Em All’. Het kwartje viel bij mij echter pas definitief op het moment dat ik via KRO’s Hardste 5 op Hilversum 3 voor het eerst ‘For Whom The Bell Tolls’ hoorde. Vanaf dat moment was Metallica één van mijn favorieten. In ieder geval tot en met de metalmijlplaat ‘Master Of Puppets’. Met ‘And Justice For All’, dat zwaar gebukt ging onder muzikale pretenties en een vreselijke gortdroge productie, nam mijn interesse voor de band langzaam af (al leek het vuur na verschijning van het vet klinkende ‘Black Album’ weer even op te laaien) om na een reeks zeer middelmatige releases en links en rechts voorbij te zijn gestreefd door Megadeth en Slayer, vrijwel tot het nulpunt te dalen. Totdat Metallica enkele jaren geleden met een best of show op Werchter bewees weer helemaal terug te zijn. De zielloze drek van na 1991 bleef beperkt tot twee verplichte nummertjes en de huisvrouwvriendelijke aanstekerballades werden bewaard tot het laatste gedeelte van de set, zodat er daarvoor een dik uur lang veel en heftig te genieten viel en het een half uur voor het einde, terwijl de massa met de GSM in de lucht vrolijk stond mee te deinen, mogelijk was om het terrein in relatieve rust te verlaten. Metallica als de ultieme festivalafsluiter. Mijn vreugde na dit bericht was dan ook groot. Al is het te hopen dat de band voor die tijd niet met een nieuw album op de proppen komt. Alhoewel, na een Kill Em All – 25th anniversary show (durf te dromen!) zijn een paar zouteloze toegiften wel zo gemakkelijk tijdens het strompelen naar de uitgang.

Achterstallig onderhoud

Met de eindejaarslijstjes voor de deur ligt hier nog een stapeltje met cd’s die eigenlijk al besproken hadden moeten zijn maar waar ondergetekende helaas geen tijd voor heeft gehad. In een enkel geval is dat niet jammer, zoals ‘The Sun And The Moon’ van The Bravery dat ik na één draaibeurt alweer vergeten was wegens minimaal dertien in een dozijn en bij volledig gebrek aan de opwinding die het debuut bij vlagen veroorzaakte. Ook weinig opwinding trouwens bij ‘V = For Vagina’ van Maynard James Keenan’s Puscifer, een album dat heel prettig en dansbaar start maar gaandeweg het niveau van een tussendoortje steeds minder weet te ontstijgen en het daarom vooral moet hebben van de typische Maynardesque humor.
Ook ‘Control’, het debuut van Goodbooks, is ondanks dat het lang geen slechte plaat is na enkele maanden om een of andere reden niet blijven hangen. She Wants Revenge staat met haar tweede album ‘This Is Forever’ momenteel in de playlist maar ik vrees dat de band te veel naar haar grote voorbeelden (let’s dance to Joy Division) en haar eigen naamloze debuut overhelt om het daar lang vol te houden. Best lekker maar ik heb het al net iets te vaak net iets beter gehoord.
Nee, dan scoren The Pigeon Detectives en Reverend And The Makers beduidend hoger. Omdat hun respectievelijke albums ‘Wait For Me’ en ‘The State Of Things’ frisser klinken dan de rest en bovendien voldoende tijdloze en pakkende deuntjes bevatten om de aandacht niet te laten verslappen. Hoewel The Reverend soms wat braafjes klinkt ontstijgt het songmateriaal de middenmoot en blijven de voetjes meestal in beweging. The Pigeon Detectives bevindt zich aan de andere kant van het indie-spectrum en spat met name qua singles vol aanstekelijk jeugdig enthousiasme uit de speakers. Of beide albums echter over een jaar nog indruk maken of slechts als het snoepje van de week de Headmusic catalogus ingaan zal de tijd leren maar vooralsnog vind ik het geen jaarlijstmateriaal. Iets dat overigens ook geldt voor The Wombats. Over de topkwaliteit van diens singles bestaat geen enkele twijfel, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er toch wel wat vullertjes zijn gebruikt om met ‘A Guide To Love, Loss And Desperation’ het ijzer te smeden nu het heet is.
Geef mij dan maar het reeds eerder aangehaalde ’45:33′ van LCD Soundsystem (James Murphy, DFA, commentaar overbodig) en ‘We’ll Live And Die In These Towns’ van The Enemy, een band die mij op Pukkelpop als één van de weinigen op het immense hoofdpodium aangenaam wist te verrassen, op basis van een paar heel sterke singles, een sympathieke gedreven presentatie en de geldingsdrang die van de bühne knalde. Het album bevat meer van dat alles: songs die er toe doen, een volwassen productie en onversneden Britse punkrock dan wel -rock uit de school van The Jam (maar ook Oasis, Pulp en The Beatles kijken af en toe goedkeurend om de hoek). Het niveau van de composities alsmede de afwisseling maken dat de plaat niet halverwege wordt afgezet maar na afloop schreeuwt om de replay toets. Een ijzersterke plaat van drie snotapen die weten wat ze willen en doen waar ze zin in hebben en op deze manier hard op weg zijn de grauwe werkelijkheid van thuishaven Coventry achter zich te laten en zo de titel van hun album ontkrachten.
Ziezo, nu is het nog even wachten op het alom geprezen debuut van Justice (ja,ja ik loop weer eens maanden achter de feiten aan, ik lijk 3FM wel) voor ik volledig bij ben en muziekjaar 2007 definitief kan afsluiten.

Brett Anderson (Konzerthaus, Dortmund 12-12-2007)

Op 12 december 2003 namen we in de Londense Brixton Academy definitief afscheid van Suede middels een ijzingwekkend mooie uitvoering van ‘Still Life’. Gisteravond, exact vier jaar later, luidde Brett Anderson wederom mijn verjaardag in. Met hetzelfde nummer tegen het einde van de prachtige setlist als bonechilling hoogtepunt. De rest van de show was bij vlagen vrijwel net zo indrukwekkend. Anderson was uitstekend bij stem, begeleidde zichzelf afwisselend op gitaar en piano en werd op sfeervolle wijze bijgestaan door celliste Amy Langley. De theaterentourage was voor mij als oude rocker een beetje vreemd maar de kracht van de nummers, de intensiteit van het gebodene en de onversneden nostalgie die zich gaandeweg tot aan de nok van de hoge zaal opstapelde deden de normaal zo gewenste gitaren snel vergeten. Prachtconcert, prachtmuziek en twee uur lang heerlijk in het pluche gezeten. Echt iets voor een veertiger dus 😉

Meer over ‘An Evening With Brett Anderson’ in Dortmund lees je (t.z.t.) bij Blogparty, Indindo en Bojoura.

Vanavond

Love Is Dead, Song For My Father, Everything Will Flow, To The Winter, Indian Strings, He’s Gone, Down, Scorpio Rising, Back To You, Europe Is Our Playground, The Asphalt World, The Power, Pantomime Horse, The 2 Of Us, Still Life, Different Place, Saturday Night, By The Sea, The Wild Ones, So Young, The Living Dead, Trash… Oftewel; de setlist van Brett Anderson‘s meest recente optreden, afgelopen zaterdag in het Italiaanse Ravenna. Vanavond strijkt hij letterlijk neer in Dortmund en Headmusic & Co zitten met kippenvel op rij 8. Morgen ongetwijfeld meer.