The Wild Ones

Het optreden is zo’n drie kwartier oud als een verkouden Brett Anderson een deel van de vocalen van het gevoelige ‘The Wild Ones’ aan het publiek wil overlaten. Onder het motto ‘hard maar vals’ doen Bojoura en ondergetekende ons uiterste best terwijl de rest van de aanwezigen opvallend stil is. Mijnheer Anderson is danig van zijn apropos, schiet in de lach, onderbreekt zijn getokkel en schudt zijn hoofd. Na afloop van het concert worden we door hem persoonlijk bedankt voor “fucking up the song.” Maar… “at least you dí­d sing.” Gelukkig volgt tegen middernacht een herkansing, samen met Suede-bassist Mat Osman, toetsenist Fred Ball en gitarist Jim Dare in de aangenaam warme botanische tuin van Brussel. Nu gaat het ons gelukkig beter af. Onder het genot van een biertje en een glaasje rode wijn (totdat Bojoura een complete fles over Ball’s fonkelnieuwe hagelwitte sneakers schopt) wordt er op ontspannen wijze gesproken over voetbal (ik ben voor Charlton Athletic en dus een “wanker” maar da’s altijd beter dan Ipswich-fan en dus “tractor boy” Anderson), Brussel, Suede en het leven on the road. Osman demonstreert zijn zeer adequate Neil Codling imitatie en we worden op de gastenlijst geplaatst voor hun show in Berlijn twee dagen later. Waarom kunnen alle concerten niet zo eindigen als deze? Als we later onder een heldere sterrenhemel huiswaarts rijden, galmt ‘The Wild Ones’ door de auto. Het klinkt anders dan al die jaren daarvoor. Het zal na gisteravond ook nooit meer hetzelfde klinken.

Oh ja, er werd ook nog opgetreden in Brussel. Een kwartier korter dan in Keulen met een wegens verkoudheid niet optimale maar wel goed geluimde Anderson (die, zo hoorden we later, nog had overwogen om de show af te blazen), een met materiaalpech kampende Dare en een beduidend minder uitbundig en veel ouder publiek dan twee dagen daarvoor. Maar hey, who cares?!

Meer over la nuit botanique lees je ongetwijfeld bij de dames Bojoura en Blogparty. Als ze weer terug op aarde zijn zijn…