Arctic Monkeys, Wolfmother, The Fratellis, The Kooks, The Magic Numbers, Five O’ Clock Heroes, 30 Seconds To Mars, Muse, Iggy & The Stooges, Razorlight, Goose, Marilyn Manson, Juliette & The Licks en… Maxïmo Park. Én een hele grote bos bloemen voor Jan Smeets! Het volledige programma vind je op pinkpop.nl en de voorpret start hier.
Back home. Na alweer een zeer geslaagde oversteek richting Londen, alwaar het als vanouds heerlijk toeven was. En ook deze keer was de trip niet compleet zonder bezoek aan een spectaculaire pot voetbal, een stukje Engelse cultuur en een spetterend concert. Voor dat laatste leek de afsluitende avond van de NME Awards Indie Rock Tour uitermate geschikt en dus was de Carling Academy in het grimmige Brixton afgelopen vrijdagavond the place to be. Openingsact Mumm-Ra trapte stipt op tijd af en ontpopte zich al snel tot dé verrassing van de avond. Met slechts één track op mijn iPod wist ik nog niet helemaal wat te verwachten, maar de frisse Indie, folk en prog mix van dit jeugdige gezelschap smaakte naar meer. The Horrors tapten vervolgens uit een geheel ander vaatje maar hun op plaat prima te pruimen griezelgaragepunk leek in de enorme zaal ietwat misplaatst. Ondanks dat hun snoeiharde in het donker gepresenteerde met creepy 60’s orgelriedeltjes opgeleukte herrie vooral in een intiemere setting beter tot zijn recht zou zijn gekomen, zorgden de heren Joshua Von Grimm, Tomethy Furse, Spider Webb en Coffin Joe, aangevoerd door de in zwart gewaad getooide en wild met een tros gitzwarte ballonnen stoeiende frontman Faris Rotter wel voor het nodige spektakel, zodat het tot aan het einde toe op zijn minst amusant was. Dat heel veel mensen daar anders over dachten bleek uit de stoet (van veelal met glow in the dark prullaria versierde jongelui en dus niet echt des Horrors) die gaandeweg het optreden de uitgang opzocht. Dat was voor aanvang van het optreden van The View wel anders. De band is na het verschijnen van een aantal zeer sterke hitsingles en een heel leuk album mateloos populair in de UK en dat was te merken in Londen. Toch kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat het allemaal iets te snel is gegaan voor deze olijke knulletjes, want ondanks dat de ene na de andere prima song feilloos de zaal in werd geslingerd sloeg het vuur dat in de zaal oplaaide niet over naar de bühne. De pauze tussen de nummers waren aan de lange kant waardoor de zaak nooit echt op stoom kon komen en de uitvoering knalde niet zoals het hoort. Pas toen de band in de gaten kreeg dat door alle getreuzel de setlist dreigde te worden ingekort werd er plankgas gegeven en bereikte The View alsnog het, op basis van haar plaatwerk, verwachtte en gehoopte niveau. Een zaal van dit kaliber lijkt vooralsnog dus te hoog gegrepen en de band zou er goed aan doen eerst eens een jaartje intensief het clubcircuit uit te wonen vooraleer ze weer zo’n megabühne opstapt maar ik vrees dat het daarvoor reeds te laat is. En dat is jammer, want The View zelf kan er uiteraard weinig aan doen dat ze zo snel voor de leeuwen moet. Wat dat betreft was The Automatic dan ook de terechte afsluiter van deze package. Minder piep dan haar voorgangers, meer live-ervaring en muzikaal beter geschikt voor het grotere werk. Iets steviger, iets gelikter, iets dansbaarder. Vanaf de eerste tonen stond de band qua presentatie en sound als het spreekwoordelijke huis. In tegenstelling tot The View had The Automatic wél een aantal mindere songs op het repertoire maar het werd allemaal met veel meer overtuiging gebracht. En laten we wel wezen, met songs van het kaliber ‘Monster’, ‘Recover’ en ‘Raoul’ kun je je af en toe ook wel eens een misser permitteren. Conclusie: aardige bands, heerlijke uitbundige sfeer, top zaal en dientengevolge een happening van formaat. London rocks!
De komende dagen gaat Headmusic on tour en dus zal het in ieder geval tot dinsdag stil zijn op deze plek. See ya…
Vandaag is het twintig jaar geleden dat Andy Warhol op 58 jarige leeftijd aan een hartstilstand overleed. Warhol, ooit onderwerp van mijn afstudeerscriptie, was de verpersoonlijking van de pop-art. Hij maakte geen kunst, hij wás kunst. Én zijn tijd ver vooruit met zijn multimediale aanpak en uitspraken als deze. Dat hij daarnaast een stevige stempel op de popmuziek drukte mag alom bekend zijn. Uiteraard middels het door door Warhol zelf ontdekte Velvet Underground maar ook wegens het enorme scala aan artiesten waar hij mee werkte en die hij om zich heen verzamelde. Van John Lennon en de Rolling Stones tot Blondie en Duran Duran. Bob Dylan was een grote vriend en Warhol’s invloed op David Bowie is aanzienlijk. "Like to take a cement fix / Be a standing cinema / Dress my friends up just for show / See them as they really are / Put a peephole in my brain / Two New Pence to have a go / I’d like to be a gallery / Put you all inside my show." Aldus Bowie’s rake eerbetoon uit 1971. Wedden dat vanavond op veel plaatsen dit klassieke album nog eens uit de hoes wordt gehaald?
Ziezo, de carnaval zit er op. Zaterdag en maandag was het wat mij betreft weer heerlijk toeven tussen alle feestvierders en ja, met een paar pintjes achter de kiezen en in een juiste entourage kan mijnheer Headmusic zelfs de bijbehorende hoempapa heel goed verdragen. Het feit dat de bekende meezinger van The Fratellis dit jaar een plaatsje kreeg tussen de reguliere regionale en lokale beerkillers zal niemand meer verrassen. Ik heb dan ook altijd al gemeend dat het traditionele carnaval één en ander gemeen heeft met de rock ‘n’ roll. Een gezonde dosis rebellie bijvoorbeeld. Een hoog DIY gehalte, vrijheid blijheid, luide zelfgemaakte muziek en een dikke vinger naar iedere instantie die de boel probeert te beteugelen middels reglementen en andere beperkingen. Maar, genoeg is genoeg. Ik kan voorlopig geen polka’s, marsen en walsjes meer horen, dus alhier gaat de klok weer gewoon op rock. En dat is wel zo verstandig omdat de cultuurclash aanstaande vrijdag anders wel eens erg heftig zou kunnen uitvallen. Al zouden sommige van deze kapsels niet hebben misstaan de afgelopen dagen. Genoeg geluld… tijd om bij te komen van de afgelopen dagen, en vooruit te blikken op hetgeen ons te wachten staat, met een passend stukje muziek!
"We’re finally up there with the Eurythmics, Sting and Bob Geldof.
I don’t think congratulations are in order, to be honest."
Oasis mag tijdens de Brits 2007 de Outstanding Contribution To Music Award in ontvangst nemen, maar of Noel Gallagher daar zo blij mee is? Het volledige typisch Gallaghiaanse interview lees je hier, en op YouTube vind je beeld en geluid van de show die de band na de uitreiking ten beste gaf. ‘Cigarettes & Alcohol‘, ‘The Meaning Of Soul‘, ‘Morning Glory‘, ‘Don’t Look Back In Anger‘ en ‘Rock ‘N’ Roll Star‘ smaken naar meer en het wordt dan ook tijd dat de band weer eens deze kant op komt.
Als ik in de dagen na een concert de songs van betreffende band maar niet uit mijn hoofd krijg en continu de neiging heb om de muziek van die avond door het huis te laten schallen, dan is dat een teken dat het optreden wel heel erg goed is geweest. Alsof het kwartje pas na één of twee dagen daadwerkelijk valt. Terwijl ik vanmiddag de carnaval inluidde in een kroeg die niet bepaald des Headmusics is, en de meest foute hoempapa je in deze contreien momenteel om de oren vliegt, zingt vooral Kasabian rond in mijn hoofd. Gelukkig was een medebezoeker zo vriendelijk om tijdens ‘Me Plus One’ zijn camera aan te zetten het het resultaat op YouTube te kwakken. Waarvoor dank. En nu weer over tot de orde van de dag. Kasabian Alaaf!
"We never played under such a nice starry sky", laat zanger/entertainer Craig Louis Higgins Jr van voorprogramma Black Daniel ons weten. En inderdaad; de AB-Box blijkt in de praktijk niets minder dan een gehalveerde AB-Zaal die knus is opgeleukt met donkerrode gordijnen, waarop duizenden lampjes als sterren aan het firmament rondom het publiek twinkelen terwijl een viertal ronde lampen als planeten fungeren. De ideale setting voor de spacerock die later zou volgen. Omdat de pauzemuziek in veel zalen bagger is, heeft Kasabian een eigen DJ aan boord die, terwijl de zaal voldruppelt en tijdens de ombouwpauze, op aangename wijze uit zijn (uit de jaren ’60 en ’70 stammende) vinylcollectie citeert. Tussendoor vertolkt Black Daniël haar soms wat eentonige Kasabian-achtig songmateriaal. Gelukkig maakt het enthousiasme van Higgins Jr veel goed zodat het op zijn minst amusant is wat het trio voorschotelt. Het enthousiasme in de zaal komt daarentegen pas echt naar boven als stipt op tijd het zaallicht ten tweede malen dooft en de heren Kasabian als ware helden worden onthaald. En terecht, want de band maakt meteen duidelijk wat we de komende kleine anderhalf uur kunnen verwachten. ‘Shoot The Runner’ zet namelijk per direct de toon voor een overdonderende en bij vlagen zeer dansbare avond, die muzikaal heen en weer zweeft tussen ouderwetse spacerock ener- en relaxte Engelse rave anderzijds. Denk aan Hawkwind, Stone Roses, Primal Scream en een vleugje Oasis. Ouderwets smullen dus. Gitarist Sergio Pizzorno is duidelijk de muzikale spil van de band en neemt opvallend veel vocalen voor zijn rekening, waar zanger Tom Meighan als frontman en publieksmenner de zaal helemaal aan zijn voeten krijgt en de ritmetandem de zaak retestrak op de rails houdt. De setlist bevat een dwarsdoorsnede van de twee albums van de band en geeft weinig reden tot klagen. Het stevigere nieuwe werk wordt lekker vet aangezet en het soms aangenaam lome oude dansbare materiaal slaat direct op de benen. Stilstaan is op die momenten volstrekt onmogelijk. Qua feestgehalte in de zaal zijn het uiteraard de bekende singles (‘Shoot The Runner’, ‘Reason Is Treason’, ‘Empire’, ‘Processed Beats’, ‘Club Foot’, ‘Cutt Off’, ‘LSF’) die het vuur tot grote hoogte doen oplaaien, maar ook zinderende uitvoeringen van de diverse albumtracks worden door de zaal omarmd. We mogen dan ook concluderen dat de band momenteel in topvorm verkeert. In een enkel geval passeert er weliswaar een nummertje dat niet helemaal uit de verf komt (‘Seek & Destroy’) maar een band die haar muziek zo zelfverzekerd en vol spelvreugde de zaal in knalt kan zich wel het één en ander permitteren. De heren Pizzorno en Meighan mogen dan wel een hele grote mond hebben en zo nu en dan een Gallagher-achtige arrogantie uitstralen, ze maken het in Brussel wederom allemaal meer dan waar. The troops are on fire. Oosh!
Update (22.06 u.): Meer Kasabian in Brussel @ Blog Party.
Het gonsde al een tijdje rond in het geruchtencircuit en werd gisteren dan eindelijk bevestigd: Steward Copeland, Andy Summers en mijnheer Sting begraven de strijdbijl tijdelijk onder een grote berg dollarbiljetten (waarvan een aanzienlijk deel naar WaterAid gaat, waarvoor hulde). Tijdens de Grammy Awards werd ‘Roxanne’ afgestoft, een dag later in de Whisky A Go Go volgde ‘Message In A Bottle’ en de mededeling dat The Police komend voorjaar voor het eerst in 23 jaar weer op tournee gaat. Of Nederland zich mag verheugen op de komst van het trio is nog niet duidelijk, maar aangezien de monstrueuze echoput in Amsterdam in dat geval wel weer door de Mojopolisten naar voren zal worden geschoven, zou je de band bijna adviseren vooral door te vliegen. En om nou voor heel veel geld naar een videoscherm te gaan staan (of erger nog: zitten) turen… Ach, het zal toch nooit meer worden als in mijn door jeugdsentiment aangetaste herinnering. Zie hier het 29 jaar oude bewijs.
Onder de kopjes ‘Burning Up The UK’ en ‘New Noize 2007’ sierde het Schotse The View onlangs de cover van de NME en dus hebben we weer eens te maken met een typisch Britse hype. Zo één waarvan de muziekliefhebbers smullen terwijl de pers met argusogen zoekt naar een mogelijkheid om die rare Engelse scribenten meewarig glimlachend aan de kant te schuiven. Helaas voor hen, en gelukkig voor ons, kwamen er de laatste jaren opvallend veel van deze bandjes met prachtige songs en sterke albums op de proppen. Zozeer zelfs dat een blad als Oor tegenwoordig (op gepaste afstand weliswaar) achter NME aanloopt, op 3FM meer Britse pop te horen is dan ooit tevoren en het tweejaarlijkse London Calling al uitverkoopt voordat er ook maar één act bekend is. Terug naar The View, dat aan de hand van zanger/gitarist en Hobbit-lookalike Kyle Falconer in de slipstream van Arctic Monkeys de Britse kids aan haar voeten kreeg dankzij een aantal zeer aangename singles en onlangs beviel van haar langverwachte album. ‘Hats Off To The Buskers’ opent veelbelovend met ‘Comin’ Down’ en een MC5 achtige garage-sound. ‘Superstar Tradesman’ en ‘Same Jeans’ klinken als single al meteen vertrouwd in de oren en als er tijdens het ietwat vrijblijvende ‘Don’t Tell Me’ even wat gas wordt teruggenomen is duidelijk dat The View het spoor van The Libertines verkiest, hetgeen een dikke drie minuten later door ‘Skag Trendy’ nog eens heel dik wordt onderstreept. Het grote verschil is dat The View veel minder rammelt en bovendien in staat is een album te presenteren zonder zapmomenten. Want met ‘The Don’ krijgt ‘Hats Off’ ineens een verrassend vrolijke wending, waarna een bonte stoet aan stijlen aan het oor van de luistaar voorbijtrekt. Van de ongecompliceerde vrolijke indiepop van ‘Dance Into The Night’, ‘Claudia’, ‘Street Lights’ en de pakkende single ‘Wasted Little DJ’s’, de melodieuze en met fraaie samenzang opgeleukte ballad ‘Face The Radio’, de reggae-flirt in ‘Grans For Tea’ tot en met de feestelijke Scottish ska van het afsluitende ‘Wasteland’ en de kampvuur-mondharmonica in het niet op de hoes vermelde niemendalletje ‘Typical Time’. En zo houdt the View mij een kleine drie kwartier bij de les terwijl ik me aanvankelijk behoorlijk stoorde aan het erg cleane geluid. Met name de wat stevigere nummers hadden wat mij betreft een stuk rauwer gemogen en het ingetogen werk wat minder zoetsappig. Waar The Libertines en Babyshambles weigerden om hun muziek aan enige productionele oppoetserij te onderwerpen had het bij The View wel een onsje minder gemogen. Tekstueel houdt het allemaal ook niet bepaald over en lijkt men een beetje krampachtig achter de onvermijdelijke poolaapjes aan te hollen. Maar na drie draaibeurten blijft alle songmateriaal stevig overeind en krijgen de brave sound alsmede de soms wat puberale teksten zowaar iets vertederends. Dan ineens blijkt ‘Hats Off To The Buskers’ gewoon een hele vrolijke en ongecompliceerde oprechte popplaat, die weliswaar niet echt overdondert of uitnodigt tot grote euforie maar ook geen moment verveelt en bol staat van de fijne melodieën en puike liedjes. Had ik een hoed, ik zette hem af voor The View.
Head Music Archives 