I.M. Marth̬ Hoekstra (1964 Р2006)

Zo af en toe blikte ik hier nog wel eens terug naar mijn periode bij Stichting Popmuziek Limburg. Vandaag helaas ook. Gisteravond bereikte mij namelijk het schokkende bericht dat de voorzitter van destijds, Marthè Hoekstra, op 41-jarige leeftijd is overleden na een heftige en oneerlijke strijd tegen een meedogenloze ziekte. Marthè was een bezeten bestuurder die een groot deel van zijn leven in dienst stelde van de Limburgse muziekscene. Naast het organiseren van Nu Of Nooit en het opstarten van het maandblad Playgound maakte hij begin jaren 90 het onmogelijke waar door in Maastricht een prestigieus doch alom geprezen tweedaags Night Of The Proms-achtig spektakel neer te zetten, waarbij een aantal bikkelharde regionale acts samensmolten met een heus symfonie-orkest. Verder was Marthè als bassist actief in diverse bands, waarvan het Maastrichtse Sons Of The Rain de meest recente was. In 1996 deelde hij voor het oog van miljoenen TV kijkers zelfs de bühne met niemand minder dan Metallica, dat wegens een MTV prijsvraag in een kroeg te Brunssum was beland. Na ons beider vertrek bij SPL liepen onze wegen uiteen, maar de fraaie herinneringen aan de vele muzikale avonturen van weleer werden in geschikt gezelschap nog menigmaal opgerakeld. Ook de komende tijd zal Marthè weer onderwerp van gesprek zijn, echter nu om geheel andere redenen. Triest… diep triest. En nu? Stilte? No way; dit is zoals Marthé het ongetwijfeld gewild zou hebben. Rock & roll!

Update: Sons Of The Rain heeft hier een condoleanceregister geopend.

Queencrazy

Halverwege de jaren ’70 viel ik (als jochie met natte haartjes op de bank tijdens Avro’s Toppop) als een blok voor het geluid van Queen. ‘Sheer Heart Attack’, ‘A Night At The Opera’, ‘A Day At The Races’, van die dingen. Ik prijs me gelukkig dat ik de band tot drie keer toe heb zien optreden in de originele bezetting en ondanks een handvol zwakke albums in de periode ’78 – ’88 heb ik altijd een zwak voor ze gehad. Het magnifieke comeback-album ‘Innuendo’ en de verrassend sterke zwanenzang (de recente wannabe Queen met Paul Rodgers staat immers nog verder van het origineel af dan Mick Jagger’s solo-‘carièrre’ van de Stones) ‘Made In Heaven’ voelden dan ook als een beloning voor zoveel loyaliteit tegen alle stromen in. Anyway, iemand die tot op de dag van vandaag net zo’n fanatieke Queenie is gebleven als ondergetekende 30 jaar geleden is Harm, koninklijke connaisseur en sinds kort uitbater van Queencrazy, verzamelplaats voor liefhebbers en vindplaats van extreem stenende oude beelden van o.a. Hyde Park ’76, Hammersmith ’75 en Earls Court ’77. Helaas niet beschikbaar zonder registratie maar dat zal voor de mensen wiens hart sneller slaat bij het lezen van bovenstaande legendarische gigs geen enkele belemmering vormen.

Make a jazz noise

Het wordt misschien een beetje eentonig, maar het alom geprezen YouTube blijft juist voor de muziekliefhebber een onuitputtelijke bron voor lering en vermaak. Zo vind je er sinds kort het TV debuut van "a young and beardless" Frank Zappa, die in de Steve Allen Show een wel heel bijzonder instrument bespeelt. En hoe! Deel 1 vind je hier en deel 2 hier. En als je toch daar bent, check dan meteen even het echte werk. Via.

Amputechture

Vicarious Atonement, Tetragrammaton, Vermicide, Meccamputechture, Asilos Magdalena, Viscera Eyes, Day Of The Baphomets, El Ciervo Vulnerado… Als dit niet de tracklist is van de nieuwe Treble cd moet er wel een Mars Volta release in aantocht zijn. Inclusief een hete gast en artwork van Jeff Jordan. Leg de Valium maar vast klaar.

Clips galore (2)

Reasons to like this video:
1. It perfectly translates the song’s loping acoustic groove
to imaginative visuals.
2. If only accidentally, it punctures the sanctimoniousness of
Soul Asylum’s "Runaway Train" video.
3. The expressions on the milk carton’s face are funny, but it’s those expressive little arms that really sell its humanity.
4. Its milk-carton protagonist has his own fan site.
5. It’s all about Graham Coxon, not Damon Albarn.

Pitchfork pleurde haar 100 favoriete music video’s op YouTube. "Because they’re so good, because they’re so bad, because they feature the Jacksons imagining themselves as gigantic golden gods sprinkling gold dust on humanity." En omdat de ontwikkelingen op het WK voor wat meer bewegingsvrijheid in de avonduren zorgden, hebben we misschien ook nog wel tijd om ze allemaal te bekijken.

Indie Weltmeister

Gisteravond was het weer Strictly Indie time in de Apollo te Aken. Verschil met eerdere edities was dat die Mannschaft enkele uren eerder korte metten maakte met Zweden waardoor de straten in Aken wit, zwart, rood en geel zagen van de (dronken) mensen. Het feest werd onverminderd voortgezet op de als vanouds heerlijke indie-, britpop en andere alternative klanken van DJ Maik & Mizio. Gevolg: een uitermate aangename ambiance en een propvolle dansvloer inclusief vlagvertoon, veel geschminkte gezichten en zowaar een paar verdwaalde uitbundig uitgedoste Zweedse supporters, die hun verdriet ogenschijnlijk al lang en breed achter zich hadden gelaten en helemaal los gingen op de (letterlijk) heetste klanken van Maxïmo Park en Bloc Party tot New Order en The Smiths en vrijwel alles daar tussenin. Eén en ander resulteerde in een unieke en soms ietwat bizarre nacht die maar weer eens aantoonde dat je ook een groots voetbalfeest kunt vieren zonder André, Ali, Guus of andere Havenzanger. Na de mannen van Klinsmann afgelopen weken op het veld gaven ook de fans gisteren het goede voorbeeld. We kunnen nog heel veel leren van die Duitsers…

Clips galore

De jaren ’80 lijken vandaag de dag hotter dan ze twintig jaar geleden waren, terwijl er in mijn herinnering toch vooral veel gladde pulp verpakt in lachwekkende videoclips over ons werd uitgestort in die dagen. Alleen al daarom is Music Videos From The Eightees zeer de moeite waard. Ontelbare clips van evenzoveel vergeten artiesten maar ook heel veel klassiekers, een opvallende dosis metal en behoorlijk wat kwaliteitspop tussen Bros en Bobbysocks door. Persoonlijke favorieten: deze, deze, deze, deze, deze en euh deze… Damn, te veel op om op te noemen. De eightees waren blijkbaar zo rot nog niet. Girl you know it’s true! (met dank aan Hans)

Outside The Wall

All alone, or in two’s,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they’ve given you their all
Some stagger and fall
After all it’s not easy
Banging your heart against some mad bugger’s wall.

Aldus de laatste woorden van Roger Waters Pink Floyd’s überconceptalbum The Wall uit 1979. Zevenentwintig jaar na dato was het eigenlijk de bedoeling dat het voormalige opperhoofd van genoemde band zijn muzikale boodschap zou verkondigen in Tel Aviv, terwijl daar op een steenworp afstand doodleuk een nieuwe Wall wordt geplant. Gelukkig zag Roger Waters deze dwaling tijdig onder ogen zodat hij zijn Dark Side Of The Moon spektakel vandaag toch maar elders opvoert. Maar ja, Waters blijft natuurlijk wel Waters, dus als hij ergens een muur ziet moet ie er toch even naartoe.

Closed

Na 42 jaar trekt de BBC de stekker uit Top Of The Pops. Het ooit zo invloedrijke programma, dat in de jaren ’70 wekelijks zo’n slordige 19 miljoen kijkers trok, kon de laatste jaren niet meer opboksen tegen clipstations als MTV en andere 24 uurs diensten. Gelukkig heb ook hier elk nadeel zo zijn voordeel, want ik mag toch hopen dat onze eigen Nederlandse bagger-editie nu ook voorgoed zal verdwijnen. Bovendien hebben we altijd de rijkelijk gevulde archieven nog.

Razorlight

In december 2003 zag ik Johnny Borrell voor het eerst. In de Londense Brixton Academy mocht hij met zijn bandje Razorlight de tijd tussen Ambulance en Suede opvullen. Zijn presentatie was misselijkmakend pedant, hetgeen niet strookte met de ongeïnspireerde en weinig pakkende probeersels die hij en de zijnen daar als songs presenteerden. De mening in de zaal was eensgezind: Die zien we nooit meer terug. How could we be so wrong? Een half jaar later veroverde Borrell en band Indieland met een meesterlijke single, een alleraardigst album en een reeks zeer puike festivaloptredens op de koop toe, om zich vervolgens in een langdurig stilzwijgen te hullen. Maar net op het moment dat ik me serieus afvroeg of we toch niet een beetje gelijk hadden die bewuste decemberavond down in Albion, blijkt Razorlight ineens springlevend. En als we de oog– en oorgetuigen mogen geloven zelfs sterker dan ooit. De nieuwe single klinkt in ieder geval super. En volgens mij zijn er nog wel wat festivals te vinden met enige ruimte in de programmering.