Shampoo Horn

Omdat ik de meester zelf nooit aan het werk had gezien, reisde ik een jaar of 15 geleden met wat vrienden per spoor richting Amsterdam voor een optreden van Dweezil en Ahmet Zappa. Het was een knallend en muzikaal hoogstaand optreden van de twee junioren, niet in de laatste plaats wegens de ondersteuning van Mike Keneally, Scott Thunes en de toen nog piepjonge Josh Freese. Daarvoor (en de meet and greet met Ahmet na afloop) had ik als rechtgeaarde Zappatista uiteraard wel een spannende overnachting op Utrecht CS over.

Uiteraard stonden we ook weer met de neus vooraan toen de gebroeders twee jaar later later zaal Unitas in Brunssum op de kop zetten alsmede het Dynamo Open Air festival. Dat was 1993 en mijn kortste festivalbezoek ooit. Een half uur voor aanvang van de Zappa’s betraden we de wei en een klein uur later zaten we alweer in de trein naar huis. Onder meer nagenietend van de in 20 minuten gepropte medley van 140 bekende pop- en rockklassiekers, uiteenlopend van Village People’s ‘Macho Men’ tot ‘Bohemian Rhapsody’.

Inmiddels was de Dweezil Zappa band omgedoopt tot Z (ook wel AZ/DZ genoemd), en en had het debuutalbum Shampoo Horn het daglicht gezien. Zonder Freese (die al snel koers had gezet richting een succesvolle carrière die hem o.a. zou voeren langs Guns n’ Roses, A Perfect Circle en The Offspring) maar met een half dozijn vervangers waaronder Terry Bozzio.

Omdat Ahmet en The Dweez dit voorjaar wederom Europa aan doen belandde ‘Shampoo Horn’ onlangs, sinds lange tijd en bij wijze van voorpret, weer eens in de Head Music cd-speler en bleek in 13 jaar tijd helemaal niets van zijn kracht te hebben ingeboet. Na het typisch Zappiaanse intro spatten er simpelweg 15 puike hardrocksongs uit de speakers die ergens balanceren tussen Kings X, Van Halen en het toegankelijke rockwerk van vaderlief.

De sound is stevig doch helder en het muzikale niveau ongekend hoog. Tekstueel vaak bizar en geestig maar lang niet altijd zo melig als het lijkt, want hier en daar wel degelijk gezegend met een eigentijdse serieuze ondertoon. Het waren dan ook de jaren waarin koning grunge regeerde en de Nirvana’s van deze wereld de jeugd wijsmaakten dat het leven maar een zware bittere pil was. Maar gelukkig waren er ineens de youngsters uit California met een geheel ander geluid. Een frissere verpakking en luchtigere aanpak maar minstens zo intens. “Fantasy Land is a nice place to live in / When you grow up you’ll start to miss it / Rub on my lamp I’ll give you three wishes / A kiss on the lips would be delicious / What went wrong in the real world?” ‘

Shampoo Horn’ is zo’n bijna vergeten meesterwerkje dat het leven in 1993 een stukje aangenamer maakte en dat ook in 2006 bij elke draaibeurt nog steeds doet.