Men at work

Omdat mijn oude faalhost weblog.nl (fuck you lutsers!) de handdoek definitief in de ring gooit, migreert het Head Music archief naar WordPress. Het volledig omzetten naar de vertrouwde lay-out vergt enige tijd. Het kan er dus een beetje vreemd en troosteloos uitzien de komende periode. Alle foto’s dienen handmatig te worden toegevoegd maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik daar nog zin in heb. Head Music 2 doet het inmiddels nog gewoon. Zonder verspringingen en met plaatjes. En dan is er natuurlijk De Afgrond voor meer dan alleen muziek.

Groeten,

Marco

Verhuisbericht

Wegens aanhoudende ellende bij Weblog heeft Head Music de pleiterik gemaakt en onderdak gevonden bij Tumblr.
Head Music 2 vind je hier. Het archief blijft bereikbaar op de oude stek en voor de actualia is en blijft Head Music actief op Twitter.

See you in the next life…

Moby / Fun Lovin' Criminals – Festival Mundial, Tilburg (19-6-2011)

Nadat Moby’s clubconcert in de Brusselse Botanique uitverkocht voor we op “bestel” konden klikken, bood Festival Mundial ineens een fraaie herkansing. Het multi-cultifestival dat het  Tilburgse Leijpark jaarlijks twee dagen laat swingen, chillen en smullen, plaatste en passant ook nog Fun Lovin’ Criminals op de bill. Voor ondergetekende een fraai voorprogramma, want de rest van het festival liet ik wegens een allergie voor Afrikaanse trommeltjes (de voornaamste reden om het jaarlijkste bevrijdingsfestival te mijden) en bijbehorende poespas voor wat het was. Bovendien nodigde het weer ook niet bepaald uit tot een dagje in het park en was Buienradar het festival pas na de middag gunstig gezind.

Fun Lovin’ Criminals deed wat er van het trio werd verwacht: Uiterst relaí funken, jazzen, rocken, rappen en grappen met de eeuwige grijns op het gezicht van de permanent stonede Huey Morgan. Altijd amusant, cooler dan cool, nooit teleurstellend doch inmiddels wel wat voorspelbaar. Maar ach, de zon brak door, de Jupiler was koud en zowel op de bühne als in de wei rouleerden de pretsigaretjes. De hoofdsponsor van het festival was Canna. Hoeveel mellower wil je het hebben?

Een uur later was het gedaan met de rust. Mijnheer Moby had namelijk besloten dat een festival als Mundial diende te worden afgesloten met een knalfeest voor 30.000 danslustigen en zo geschiedde. Geen werk van het recente donkere ‘Destroyed‘ of ander moeilijk gedoe maar een verzameling nummers waarvan menigeen hoopte dat ie ze zou spelen: ‘Porcelain’, ‘Bodyrock’, ‘Honey’, ‘Natural Blues’ you name it. Vaak in de vorm zoals gewend, soms in een steviger jasje of juist ongegeneerd in de disco-modus. De opvallend energieke New Yorker had er duidelijk zin in, raasde vanaf opener ‘In My Heart’ als een bezetene van links naar rechts over het podium, zocht continu het publiek op, ontpopte zich als een fanatieke volksmenner en leefde zich veelvuldig uit op zijn Gibson SG.

Vocaal werd de show gestolen door soul- en gospelkoningin Joy Malcolm die o.a. ‘Why Does My Heart Feels So Bad’ naar een hoger plan tilde. Johnny Cash kreeg een eerbetoon in de vorm van ‘Ring Of Fire’ (het enige rustpunt in de set, waarbij het publiek de trompetsolo voor haar rekening mocht nemen) en de tijdloze clubklassieker ‘Go’ werd opgedragen aan Eddy de Clercq. Moby en zijn vrijwel geheel vrouwelijke band denderden voort tot sluitingstijd en op het moment dat ik me afvroeg of hij aan zo’n festijn nog een climax zou kunnen breien volgde er met ‘Feeling So Real’ een vet stuiterende rave die de klok even 17 jaar terugdraaide.

“Beste concert ooit!”, toeterde mijn reisgenote en die hard Mobyfan cq -follower in mijn oor. Dat ging me dan weer wat ver maar het was ongetwijfeld de beste show die ik de iele veganíst ooit zag weggeven. Niet vernieuwend of gedurfd genoeg voor de azijnzeikers maar wát een feest en wát een plezier daar in dat Tilburgse park. Thank you thank you thank you.

Pinkpop – Megaland, Landgraaf (11/12/13-6-2011)

Pinkpop 2011 zit er weer op. De kritiek op de programmering was vooraf groot en hoewel er weinig bands écht opzien baarden was er toch weer voldoende fraais voorhanden om je drie dagen niet te hoeven vervelen. Bovendien was de sfeer als vanouds geweldig en het weer ons, tegen alle voorspellingen in, zeer goedgezind. Kortom: Pinkpop was gewoon het feest dat het altijd is. Niet baanbrekend of spannend, maar da’s dan ook niet de rol van dit uit zijn voegen gegroeide mainstream-festival. Op maat gesneden voor  de jongste generaties 3FM luisteraars maar tevens uitbundig tuinfeest en rexfcnie voor de *kuch* oudere jongeren die er in menig geval destijds in Geleen al bij waren en nog altijd in grote getalen komen opdagen.

Eén minpunt mag echter niet onvermeld blijven: Met respectievelijk 66.000 en 67.000 bezoekers waren de zaterdag en maandag veel te druk. Het terrein en de organisatie schoten tekort waar de wachtrijen voor de entree en de toiletten te lang waren en het wisselen van stage nagenoeg onmogelijk werd. Volgend jaar dus minder publiek of meer ruimte en faciliteiten, zodat Jan Smeets’ bizarre oproep om minder te drinken, en derhalve de rijen voor toiletten te verkorten, achterwege kan blijven.

Maar goed, omdat hier, hier, hier en hier eigenlijk alles al geschreven is dat er geschreven kan worden maak ik me er gemakkelijk vanaf met een korte opsomming van wat er aan mijn ogen en oren voorbij trok, met de vermelding dat ik wegens lichamelijk ongemak en de enorme drukte te weinig (of niets) heb meegekregen van The Bloody Beetroots, Kings Of Leon, Gaslight Anthem, Band Of Horses en Deadmau5 om er iets zinnigs over te melden.

Zaterdag: De Staat Veel toeters en bellen, poppenkast en freaky geluidjes maar niet één echte song – 5. Manic Street Preachers Solide rockend met een setlist vol herkenningspunten – 8. Elbow Met de kin op de grond en het scheermes aan de pols is dit vreselijke depressieve gezever misschien nog wel te pruimen – 4. Selah Sue Komt aarzelend op gang maar ontpopt zich gaandeweg en met een stel onweerstaanbare nummers aan het eind tot de onbetwiste koningin van Pinkpop 2011 – 8. Coldplay Mooi verpakte en professioneel vertolkte greatest hits show for the masses – 7.

Zondag: Hurts Bijzondere bombastische Pet Shop Boys – Depeche Mode – Luciano Pavarotti mix die knap balanceert tussen kunst en kitsch maar te weinig swingt om echt te gloriëren. Gaat er wel visueel met het eremetaal vandoor – 7. Tim Knol Soms een tikkie vals maar op de been gehouden door een zomerse folky band met vrolijke deuntjes – 6. Cage The Elephant Uiterst explosieve en onstuimige Stooges meets Pixies cocktail met hier en daar een groove. Vreemde eend in de brave programmering maar daarom des te lekkerder ondanks het erbarmelijke geluid tijdens de eerste twee nummers – 9. Wolfmother De vleesgeworden net-niet-band. Het rockt net niet stevig genoeg, de songs zijn net niet top, de zang schiet net te kort en de gitaren durven net niet echt smerig te scheuren – 6. Graffiti6 Vrolijke onbekommerde pop a la Gnarls Barkley, niet meer en niet minder maar met veel plezier gebracht tot groot plezier van de zonaanbidders in de wei – 7.

Maandag: Dazzled Kid Ideaal begin van de dag. Mooie liedjes, sterke uitvoering, gewillig publiek – 7. Two Door Cinema Club Strak, hoekig, dansbaar, uptempo. Elk nummer is raak – 8. Go Back To The Zoo Sterke hitsingles, gedreven uitvoering, leuke stageprops – 7. Volbeat Eén groot hol vat. Schreeuwerige metalpop en opeenstapeling van saaie fantasieloze riffs, domme refreintjes en andere cliché’s – 3. Kaiser Chiefs De Chiefs zijn terug en hebben er zin in. De oude krakers staan nog altijd fier overeind, het nieuwe werk klinkt nog wat onwennig – 7. Foo Fighters Dé afsluiter van Pinkpop brengt terecht het meeste volk op de been én rockt het vurigst van alle aanwezige bands. Heavyer dan alle zogenaamde metalbands op het affiche, voortdenderend als een op hol geslagen stoomwals, visueel ondersteund door moeder natuur middels een regenboog die zo sprookjesachtig is dat Dave Grohl er de show voor platlegt. Het spelplezier spat van het podium en White Limo is nu al mijn song van het jaar. Memorabel! – 9.

Ikon – Nieuwe Nor, Heerlen (3-6-2011)

Leg in Heerlen een zware portie wave op een draaitafel en een duister feestje is het gevolg. Zeker als het onverslijtbare Inpoet-ikoon DJ Kitty de zaak aan elkaar mag breien en er bandjes spelen die de juiste snaar weten te raken. Dat het vrijdagavond in de Nieuwe Nor met zo'n zeventig aanwezigen minder druk was dan gewenst zal dan ook deels aan het tropische zomerweer hebben gelegen. Probeer maar eens bezeten over een dansvloer te zweven in een zwartgelakte outfit met een kilo hairspray op je hoofd terwijl de mussen van het dak vallen. En, eerlijk is eerlijk, ook ondergetekende heeft stevig moeten Googelen om te achterhalen waar de op het affiche aanwezige bandnamen nu eigenlijk voor stonden. Het twintig jaar oude IKON is namelijk zelfs in deze regionen een grote onbekende, haar twintigjarige productieve loopbaan ten spijt.

De enige reden dat IKON nooit aan het grote commerciële succes van haar illustere voorgangers en vele navolgers heeft mogen ruiken is het gebrek aan de juiste looks. IKON mag dan wel klinken als de grote broer van Editors, ze oogt nogal saai en belegen. Geen sterren voor de tienerkamermuur of het MTV-scherm maar gewoon vier norsige heren die de erfenis van Joy Division en de vroege New Order al twintig jaar lang op hoogstaande wijze levend houden en uitdragen. Zoals de vele populaire navolgers van de afgelopen tien jaar dat één, hooguit twee albums lang volhielden alvorens weg te zakken in de holle galm der middle of the road. Kortom, sterke songs en straffe ritmes die wegens meer dan voldoende ervaring ook live foutloos en overtuigend door de zaal galmden. En dankzij uitstapjes richting Dark Wave, Electronica en Gothic Rock bleken de Australische semi-profs binnen de grenzen van het genre ook nog verrassend veelzijdig en afwisselend. Een prestatie van formaat.

In dat opzicht was het Vlaamse Erato een perfecte support-act. Opgeleid aan de Sisters Of Mercy academie maar niet te beroerd om hier en daar een scheut metal toe te voegen (inclusief bijbehorende Spinal Tap-poses) om even later net zo makkelijk te refereren aan wave-culthelden als Death In June. Qua songmateriaal nog niet over de hele linie even boeiend en wat betreft presentatie soms over de top maar op zijn minst amusant en een aangename opwarmer voor een avond die uiteindelijk resulteerde in het verwachte wave feestje, zij het ietwat kleinschaliger dan gehoopt.

In september is het tijd voor Inpoet IV. Met de herfst in aantocht en dus hopelijk met wat meer volk op de been en met Ikon ongetwijfeld op de draaitafel. Mis het niet!

 (Foto: René Bradwolff)

Rush – Ahoy, Rotterdam (27-5-2011)

Opgericht in 1968 en vanaf 1974 in ongewijzigde bezetting uitgegroeid tot de misschien wel grootste onbekende band ter wereld. Zonder hitsuccessen, noemenswaardige airplay en dwars tegen alle heersende trends in meer dan 4 decennia en 18 albums aan de top. Qua goud en platina derde achter Beatles en Stones en inspiratiebron voor uiteenlopende bands als Metallica, Smashing Pumpkins en Primus… Er zijn weinig bands waar ik zo’n torenhoog respect voor heb als voor Rush. Drie heren op leeftijd die vlak voor hun zestigste nog net zo ongegeneerd kunnen rocken als in hun jonge jaren, daarbij een speltechnisch niveau hanterend dat in de wereld van de heavy rock tot op de dag van vandaag ongeëvenaard is.

Met gesloten ogen is het ook in 2011 nog steeds niet te geloven dat zulk een gesofistikeerde bak herrie kan worden voortgebracht door het bescheiden drietal op het podium. Dat zowel zanger/bassist/toetsenist Geddy Lee als ook gitarist Alex Lifeson daarbij geregeld handen en voeten tekort komen in aansturing van hun voetpedaal-keyboards en sampleraparaten maakt het geheel enkel indrukwekkender om te zien, om maar niet te spreken van de capriolen die hogeschooldrummer Neil Peart uithaalt om vanachter zijn indrukwekkende kit het zaakje op zijn karakteristieke virtuose doch swingende wijze naar het allerhoogste niveau te tillen.

De Time Machine tour, die Rush in 2010 en 2011 over de hele wereld voert, staat grotendeels in het teken van het 30 jarig jubileum van het klassieke album ‘Moving Pictures’ dat na de pauze in zijn geheel ten gehore werd gebracht. Vlekkeloos, hard en vol overtuiging. In het dikke uur daarvoor werd een kleurrijk boeket uit de periode 1980-2007 samengesteld en kreeg het publiek in de vorm van het zwaar rockende ‘BU2B’ een aangenaam voorproefje van het later dit jaar te verschijnen album ‘Clockwork Angels’. Helaas kwam er mijns inziens teveel middelmatig songmateriaal voorbij van een aantal albums die ik bij verschijning honend wegwuifde, maar de knallende opener ‘The Spirit Of Radio’ het zwaar funkende ‘Leave That Thing Alone’ en het afsluitende supertrio ‘Freewill’, ‘Marathon’ en ‘Subdivisions’ deden de balans gelukkig naar de juiste kant omslaan.

Zoals gezegd begon het échte vuurwerk na de pauze. De zeven klassiekers van ‘Moving Pictures’ vormden een aaneengesloten hoogtepunt en zelfs de gewaagde zet om meteen opvolgend een nieuw nummer (‘Caravan’) te presenteren pakte verrassend goed uit. Na de gebruikelijke drumsolo van meestermepper Peart draaide een kippenvelversie van ‘Closer To The Heart’ de tijdmachine eindelijk terug naar de seventies en zorgden ‘2112 Overture’ en ‘The Temples of Syrinx’ (van dat andere Classic Album) terecht voor de meest uitbundige taferelen so far, waarna de opvallende afsluiter ‘Far Cry’ aantoonde dat er zelfs op een zeperd als ‘Snakes And Arrows’ nog een puike track te vinden is.

De sublieme toegiften ‘La Villa Strangiato’ en ‘Working Man’ vormden hierna een passend sluitstuk van een drie uur durende show die mijns inziens menige voorafgaande tournee in de schaduw zette. De ook niet misselijke R30 tour incluis. Steviger, pittiger, vuriger, sprankelender. Rush kan in deze vorm nog jaren vooruit. Respect!

Setlist: Video Intro (The Real History of Rush Part 1), The Spirit of Radio, Time Stand Still, Presto, Stick It Out, Workin’ Them Angels, Leave That Thing Alone!, Faithless, BU2B, Freewill, Marathon, Subdivisions, Video Intro (The Real History of Rush Part 2), Tom Sawyer, Red Barchetta, YYZ, Limelight, The Camera Eye, Witch Hunt, Vital Signs, Caravan, Drum Solo (Love For Sale), Closer to the Heart (with new 12-string acoustic intro), 2112 (Overture/Temples of Syrinx), Far Cry, La Villa Strangiato, Working Man, Video Outro (I Still Love You Man), Closer To The Heart Polka Exit Music.

IKON prijsvraag

In het kader van haar 20-jarige bestaan komt de Australische wave-band IKON naar Europa en geeft ze vrijdag 3 juni op het podium van de Nieuwe Nor in Heerlen haar enige concert op Nederlandse bodem. IKON gooide internationaal hoge ogen met haar karakteristieke mix van post-punk, darkwave en gothic rock waarbij de voorliefde voor Joy Division, de oude New Order en Death In June evident is. Een must see voor de oude garde dus, maar ook voor het jeugdiger volk dat graag mag wegzweven op de klanken van bijvoorbeeld Editors, Interpol of White Lies. Het concert wordt omlijst door een optreden van het Belgische Erato en een wave-dansavond met de onnavolgbare DJ Kitty.

Het zal dus weer een ouderwets duister feest worden daar in Heerlen en Head Music mag er 2 x 2 kaarten voor weggeven. De vraag is eenvoudig: Uit welke Australische stad is IKON afkomstig? Mail het antwoord vóór woensdag 25 mei naar blondievonbondie@gmail.com en wie weet sta jij straks op de gastenlijst.

Bij wijze van voorpret hierrr Burden Of History 1992 – 2007. See you in Heerlen!

WW Band – Stadspark, Sittard (30-4-2011)

Legendarisch in Sittard, een fenomeen tot ver daarbuiten. De WW Band beleefde haar hoogtijdagen in de late eighties en vroege jaren negentig, nam meermaals afscheid, kwam net zo vaak weer terug en verkoos koninginnedag 2011 om voor de aller- aller- allerlaatste laatste keer in de openbaarheid te treden. 16 Jaar na het spectaculaire officiële afscheidsconcert in de Sittardse schouwburg blijkt hoe groot het gemis is geweest als het stadspark aldaar vol is gestroomd met duizenden bezoekers die het kolderieke gezelschap nog één keer aan het werk willen zien. De band rondom zanger Ton Meisen a.k.a. Antonio Rosso gaat eenvoudigweg verder waar ze in 1995 is gestopt. Met een ongeorganiseerde bende op het podium en een dikke anderhalf uur toeterwave, wc-jazz, containerrock en vooral veel zelfkantreggae en -ska. Hilarische doch overtuigend swingende covers van onder anderen Specials, Selecter, Bob Marley maar ook Beatles en Elvis passeren de revue, als vanouds voorzien van absurde teksten in dialect die voornamelijk handelen over shoarma en bier. Op het podium doet een deel van de band (met succes) haar best om de boel danig te ontregelen maar als de WW Band eenmaal op stoom is laat zij zich door niets of niemand afstoppen. De kelen zijn nat, de humor is droog. Janse Bagge-zanger Henk Steijvers mag meedoen tijdens de klassieker 'Sjteut Mich Op' en voor degenen die er nog geen genoeg van hebben geeft de band enkele uren later in een café aan de Sittardse markt een tweede optreden. Ditmaal voor de aller- aller- aller- allerlaatste keer. Het zal nog lang onrustig zijn in de Westelijke Mijnstreek, waar de klok even is teruggedraaid naar de tijden van Zatman en Pintpop. Over 16 jaar weer maar dan als de AOW-band? I'll be there!

Meer over de WW Band in Sittard lees en zie je hier.

Brookpop – Sportpark Schurenberg, Hoensbroek (25-4-2011)

Hoe kun je het festivalseizoen beter beginnen dan op loopafstand, onder een stralende voorjaarszon en met een programmering om van te watertanden? Kortom, de jaargang 2011 gaat van start met Brookpop. En hoe!

Wake Up The Band trapt af. Jeugdig enthousiasme uit de eigen regio. Het heeft niet al te veel om het lijf maar haar Green Day-achtige meezingpunkpop is in ieder geval vrolijk, stuitert op en neer en zorgt meteen al voor blije gezichten in de Amicitiatent terwijl buiten een grote picnickweide ontstaat. Het belooft dan al een mooie dag te worden. Madi laat meteen daarna de zon ook schijnen in de grote tent die de mainstage herbergt. De kersverse Nu Of Nooit-winnares trakteert namelijk op luchtige zomerse pop. Prima vertolkt, heel behoorlijke songs maar een tikkeltje gewoontjes. Niet opzienbarend dus maar fijn genoeg om Brookpop mede op gang te trekken. Voor degenen die vervolgens nog niet ontwaakt zijn mag Boogie Van aansluitend de gitaren laten scheuren. De hardrockveteranen uit de Mijnstreek Oost doen met hun volvette, stomende old skool stoner-, blues- en en boogierock ook de rockers uit hun voorjaarsslaap ontwaken en zorgen voor het eerste hoogtepunt van de dag. Rock and roll!

Meer gitaren meteen daarna op het hoofdpodium bij My Propane. Stevige alternatieve rock uit Londen. Met een groove en de nodige funk. Een beetje Nine Inch Nails, een tikkeltje Faith No More en een likje Jane's Addiction. Strak, slepend, zelfverzekerd en vol passie. En dat allemaal in een nagenoeg lege tent. Onbekend maakt blijkbaar onbemind. De heren kunnen misschien enige troost vinden in het gegeven dat ook Broken Glass Heroes een verloren strijd levert tegen de verlokkingen van de zon, de drank en de etenstijd. Geplaagd door technische problemen komt de zonnige Beatles/Beach Boys-pop van deze Belgische superband niet echt uit de verf waardoor de aandacht snel verslapt. Maar net als ik bedenk dat deze band beter tot zijn recht was gekomen in de naastgelegen huiskamertent wordt er een volvet breed uitwaaierend hypnotiserend slotakkoord ingezet met een heerlijke lading loeiende spaced out gitaargeweld. Scoren in de verlenging is ook winnen.

Lambshade doet het, net als enkele dagen eerder in Poppodium Nieuwe Nor (en blijkbaar voor het laatst), akoestisch en doet dat heel behoorlijk. De zang rammelt een beetje en komt wel erg krampachtig Eddie Vedderiaans over maar feel, songs en enthousiasme zorgen voor voldoende compensatie om een bescheiden feestje op gang te brengen. Bij Lola Kite kunnen dan eindelijk de voetjes écht van de grond. Semi-electropop met swingend bas- en effectief gitaarwerk, spannende (soms Floydiaanse) klanken en lome beats. Én een aantal héél sterke liedjes. Ideaal voor een relaxt en zomers festival als dit en aldus een nieuw hoogtepunt op een festivaleditie die nu al geslaagd kan worden genoemd.

En dan moeten de headliners dus nog aantreden. Maar eerst is er Pavarana, de kersverse winnaar van de Kunstbende. Na drie tellen in de Amicitiatent zie en hoor ik het al: DeWolff jr. Kan dat? Ja dat kan. Op alle fronten een maatje kleiner, maar deze kids zijn dan ook nóg jonger dan haar voorbeelden én stadsgenoten. Het inderhaast uitgeprinte naamblaadje achter de band is in ieder geval aandoenlijk. Maar daar zit Hoensbroek op het late tijdstip niet echt op te wachten, want als de duisternis is ingevallen eist het publiek vuurwerk. En daarvoor zijn The Van Jets uitgenodigd. En die laten er, zoals verwacht, geen gras over groeien. Wegens de beperkte speeltijd zijn alle zwakkere songs van de reguliere playlist verdwenen waardoor Oostende's finest van begin tot eind gas kan geven en louter hoogtepunten voorschotelt. De springerige rock en in Bowie gedrenkte seventies glam knalt strak en vurig uit de PA en blaast de grote festivaltent bijkans van de wei.

De taak om na The Van Jets Brookpop van een passend slotakkoord te voorzien lijkt dan een ondankbare en volgens menigeen onmogelijk. Toch is na twee nummers al duidelijk dat Mintzkov er met het eremetaal vandoor gaat. Van meet af aan is het feest voor het hoofdpodium en de stemming stijgt per nummer. De songs kloppen, de sound is perfect en de samenzang bijzonder mooi. Naast een mix van oude en nieuwere tracks is er een stampende versie van Kelis' 'Acapella' een knallend eerbetoon aan het onvolprezen TC Matic. Terwijl diens 'Putain Putain' frontstage voor onstuimige taferelen zorgt krijgt Brookpop de finale die het verdient. Mintzkov heerst in Hoensbroek en het publiek kan er geen genoeg van krijgen. Wereldband!

Als de rook is opgetrokken en het sportpark leegloopt rest niets dan respect. Voor de bands, die stuk voor stuk hun beste beentje voor hebben gezet. Voor het publiek, dat in grotere getale dan vorig jaar aanwezig was en voor een puike, ontspannen en respectvolle sfeer zorgde. Voor de weergoden die alweer gunstig gestemd waren. En voor de organisatie die ten tweede male een in alle opzichten uitstekend festival met een wederom gedurfde programmering uit de grond heeft gestampt. Een festival dat wat mij betreft heeft bewezen een blijvertje te zijn en nu al een eigen smoel heeft, waarvoor een diepe buiging. Op naar 2012! 

Leaether Strip – Nieuwe Nor, Heerlen (22-4-2011)

Zo zit ie samen met echtgenoot en toetsenist Kurt Grünewald Hansen knus een ijsje te eten in de Heerlense binnenstad, enkele uren later raast Claus Larsen a.k.a. Leaether Strip als een bezeten hooligan over het podium. Formaat grizzlybeer, kale kop, legerbroek en stampvoetend. Larsen is boos, schreeuwt zijn directe teksten zwaar vervormd over de soms onweerstaanbare gitzwarte, loodzware en loeiharde techno-beats en beleeft aldus een vliegende start in een matig gevulde Nieuwe Nor.

Leaether Strip beukt, hakt en swingt, podiumbreed begeleid door passend beeldmateriaal. Larsen mag dan met Leaether strip al sinds 1988 aan de weg timmeren, hij etaleert nog altijd de kwaadheid van een jonge hond en of dat nu oprecht is of geacteerd maakt de in stemmig zwart of legerkleuren gehulde danslustigen niets uit omdat zijn formule nog prima werkt. Twee keer tijdens de set toont Larsen een ander gezicht. Als hij op de rand van het podium lachend poseert met een uit Engeland afgereisde überfan en als hij aan het einde van de reguliere set trots zijn ega voorstelt. Het woord "schattig" valt. Wie had dat gedacht op een avond als deze?

Ondanks de vette sound en voortvarende aftrap slaat na dik half uur de eentonigheid toe. Gaandeweg gaan de beats toch wel erg op elkaar lijken, klinken de nummers steeds minder inventief (nee het is duidelijk geen DAF of Front 242) en werkt de act van Larsen niet alleen op de dans- maar af en toe ook op de lachspieren. Totdat laat in de set ineens de 22 jaar oude klassieker 'Japanese Bodies' voorbijkomt en iedereen weer bij de les is. Tijdloze EBM, in your face! Met meer songs van dit kaliber had Leaether Strip een verpletterende indruk kunnen achterlaten, iets dat in Heerlen dus niet gebeurde.

Heeft Larsen er eenvoudigweg de nummers niet voor of was zijn setlistkeuze een ongelukkige? Of heeft ondergetekende net te weinig affiniteit met het genre om langer dan drie kwartier geboeid te blijven? Bij navraag blijken de kenners redelijk eensgezind. Nee het was "niet top" maar toch "wel oké." Het is in ieder geval goed dat er in de regio nog plaats en publiek is voor "dit soort muziek." Bijvoorbeeld uit de platenkoffers van de Ersatz DJ's die na afloop zorgen voor een duister feestje inclusief voldoende beweging op de dansvloer. Een geslaagde avond derhalve. Alweer. Next stop: Ikon. Be there!

Meer Leaether Strip in Heerlen lees je bij Blog Party, foto's van gisteravond zie je bij René Bradwolff, tevens verantwoordelijk voor bovenstaande prent.